Even Bram Moszkowicz Bellen?

Een interessant idee:

"The Shurat HaDin—Israel Law Center, representing 24 Americans living in Israel, filed a civil action lawsuit against the State Department on Tuesday claiming that the U.S. government is funding Palestinian terrorism in the West Bank and Gaza [...] “They are fearful that the money that is going to the Palestinian Authority eventually winds up in the hands of the terrorist organizations that can be facilitated to carry out attacks against them,” [...] “So they find themselves in a very weird situation where their tax money is going actually to attacks against them,” she added. The suit asks the department to either stop sending money or make sure it complies with the law." (lees hier)

Officieel gaat onze ontwikkelingsgeld natuurlijk niet naar Hamas en andere professionele Jodendoders en daar zouden we ook geen rechtszaak van kunnen maken, denk ik. Er is wel een groot probleem met de controlemechanismen die er voor moeten zorgen dat zogenaamde ontwikkelingssjmulp aan de Palestijnen niet in handen komt van professionele Jodendoders en ander gespuis. Maar feitelijk zijn deze mechanismen zo lek als maar kan. Niemand heeft voldoende zicht op wat met onze ontwikkelingsgeld gebeurt:

"The Palestinians could have built one of the best economies in the region after the beginning of the peace process in 1993. But instead of using the billions of dollars that were given to them by Americans and Europeans to create new jobs, the PLO leadership stole most of the funds and later blamed Israel for damaging the Palestinian economy. Suicide bombings and financial and administrative corruption are the main reason why the Palestinian economy remains as weak as ever." (lees hier)

"At a time when many Western governments, the World Bank and various international organizations are continuing to heap praise on the Palestinian Authority for implementing reforms, the deputy speaker of the Palestinian parliament, Hasan Khreishah, announced that financial and administrative corruption was now more widespread than ever.[...] the Palestinian government is in fact lying when it talks about a financial crisis; its main goal is to get Western and Arab donors to channel more funds to Ramallah: "Corruption in the Palestinian Authority is more widespread than in the past," he said." (lees hier)

Normaal gesproken zou de politiek deze informele sponsoring van Jodendoden uit eigen initiatief per direct moeten stoppen. Te meer omdat onze parlementariërs wel degelijk op de hoogte zijn van deze problematiek. Maar met een minister van buitenlandse zaken die zich als pro-Palestijnse activist gedraagt is dat op moment wellicht te veel gevraagd. Dan is het misschien een idee om de juridische weg te bewandelen om toch iets aan deze wantoestand te doen. Wie weet, misschien de moeite waard om na te gaan of een vergelijkbare civiele claim ook in Nederland en/of de EU een kans van slagen zou hebben. Even Bram Moszkowicz bellen? Ik heb begrepen dat hij het nu wel wat minder druk heeft.

Trouw: Denken Ze Dat We Idioten Zijn?

Trouw.nl,  30/11/2012:

Idijood

"De geschiedenis is niet barmhartig geweest voor de Palestijnen sinds de Verenigde Naties in 1947 kwamen met een delingsplan dat moest leiden tot twee staten, Israël en Palestina. De Palestijnen dragen daar zelf zeker ook verantwoordelijkheid voor, maar dat doet niets af aan de noodzaak om het plan uit 1947 alsnog te verwezenlijken. Dat er al sinds 1948 wel een Joodse staat bestaat en geen Palestijnse, betekent niet alleen dat er sprake is van onrecht, het is ook een van de factoren die vrede in de weg staan. De onevenwichtigheid tussen beide partijen werkt aan Israëlische zijde een gevaarlijke overwinnaarsmentaliteit in de hand [...]

De oud-premier voegde er terecht aan toe dat de Israëlische regering eindelijk eens moet beginnen met 'serieuze onderhandelingen', gebaseerd op de grenzen van 1967. Dat is ook de boodschap die uitgaat van de steun die de Palestijnen hebben gekregen van andere landen dan Nederland: dit conflict duurt al veel te lang, het is niet langer gerechtvaardigd de status van de Palestijnen af te laten hangen van de onwillige houding van Israël; de overgrote meerderheid van de VN-lidstaten erkent Palestina als staat en roept Israël op met die staat tot een vredesakkoord te komen." (lees hier)

In plaats van de bovenstaande tekst hadden ze daar bij Trouw net zo goed de volgende tekst kunnen plaatsen:

De Palestijnen zijn soms ook boeven, hoor, maar ze willen ook in de zandbak spelen en dat is helemaal niet lief dat ze dat al zo lang niet mogen en dat is ook allemaal de schuld van Israël, echt wel, het is ook heel gemeen van Israël, dat zeggen andere kinderen op het speelplein ook, echt wel. 

Dat zou in ieder geval meer consistent zijn geweest met de onverholen minachting voor de intelligentie en kennis van de lezers, die uit dit commentaar in Trouw blijkt.

Trouw: Journalistiek Als Cognitieve Therapie

Trouw.nl, vrijdag 14/12/2012:

""Dat de nieuwe grondwet, die ter vervanging dient van de versie uit het Moebarak-tijdperk, de inzet is geworden van een krachtmeting om de identiteit van de Egyptische staat, ligt niet eens zozeer aan de precieze bepalingen ervan. Het is vooral het klimaat waarin de tekst tot stand is gekomen en de haast waarmee president Morsi de grondwet wil invoeren, die kwaad bloed heeft gezet [...]

Uiteindelijk komt dat voort uit de houding van Morsi en zijn moslimbroeders, die de democratie opvatten als een systeem waarin de winnaar van verkiezingen zijn overtuigingen aan het hele volk kan opleggen. Die houding verdient het te worden afgestraft in het referendum, of anders daarna, bij de eerstvolgende verkiezingen. Een democratisch Egypte kan wel islamitisch zijn, maar nooit islamistisch." (lees hier)

Morsi en zijn  moslimbroeders, zo wordt ons verteld, vatten de democratie op "als een systeem waarin de winnaar van verkiezingen zijn overtuigingen aan het hele volk kan opleggen". Maar in de zin daarna wordt ons gezegd dat deze ondemocratische houding bij de eerstvolgende verkiezingen gestraft dient te worden. Maar als Morsi en de  broeders de democratie inderdaad opvatten "als een systeem waarin de winnaar van verkiezingen zijn overtuigingen aan het hele volk kan opleggen", en als zij weten de komende cruciale periode aan de macht te blijven, dan is het nog maar zeer de vraag of en wanneer de eerstvolgende democratische verkiezingen gehouden zullen worden. Maar bij Trouw hebben ze kennelijk alle vertrouwen in dat het wel goed komt in Egypte, ondanks hun eigen argumenten.

Volgens dit commentaar valt het ook allemaal wel mee met de nieuwe grondwet. Die is inhoudelijk niet meer islamistisch dan de oude grondwet waarin de 'beginselen van de sharia' - het islamitische recht - ook als leidraad waren opgenomen. Het gaat in Egypte dus allemaal om de toon, de snelheid en de sfeer, niet om de inhoud. Dit is een nogal Morsi-vriendelijke interpretatie van de inhoud van de nieuwe grondwet en de betekenis daarvan voor het leven in het Egypte van Morsi en zijn moslimbroeders. Maar we kunnen vrij gemakkelijk vaststellen dat deze Morsi-vriendelijke interpretatie in ieder geval niet de enige interpretatie is:

"Islamic Sharia law is the main source of Egypt’s laws. While this has been in previous constitutions, the problem is interpreting how strictly Sharia will be interpreted and how widely it will be applied. What that passage means for Egypt is going to be a lot more significant under a Muslim Brotherhood government with major input from even more radical Salafists than it did under President Husni Mubarak’s relatively secular-style regime. 

--A basic principle of the Constitution (Article 4) is to consult al-Azhar, the country’s influential Islamic university on any issue when Sharia is concerned, which potentially means on every issue. That elevates al-Azhar above all other non-governmental institutions. Al-Azhar is not (yet?) in Muslim Brotherhood hands but its leaders, who know which way the wind blows, can be expected to back a tough interpretation of Sharia law. 

--To further ensure that Egypt will be a Sharia state, another provision (Article 219) states that the principles of Sharia are to be found in the four Sunni schools of thought, ruling out any reformist possibilities. 

--The state must preserve the “genuine nature” of the Egyptian family and its moral values (Article 10) and has the power (Article 11) “to safeguard ethics” and morality. In other words, the government can do just about anything to determine how people should live and any aspect of their existence it chooses. This is repeated in other articles which limit rights to those that do not contradict what the state might not allow as unacceptable (Article 81) and lets the police arrest people for such crimes (Article 199)." (lees hier)

Zomaar een schlemielig commentaar, om een mooi Jiddisch woord te gebruiken? Of misschien een moeizame poging om de ongemakkelijke kloof tussen ideologie en werkelijkheid enigszins te overbruggen. Een cognitieve therapie voor de krantmedewerkes en het lezersvolk, aangeboden door de redactie van Trouw. Wat lief.

Wachten Op Een Nobelprijs

Elsevier.nl, dinsdag 11/12/12:

"Onderzoek: Nederlandse F-16's waren 'te dicht bij elkaar'. Uit analyse van de vluchtgegevens van twee Nederlandse F-16's blijkt dat ze maandagavond tijdens een oefening boven Duitsland 'te dicht bij elkaar' zijn gekomen." (lees hier)

Een korte uitleg: tijdens een oefening boven Duitsland zijn twee Nederlandse F-16's bijna op elkaar gebotst. Defensie heeft direct een onderzoek naar dit incident ingelast. De verbazingwekkende conclusie van dit onderzoek is dat de twee vliegtuigen te dicht bij elkaar vlogen. Het is nu wachten op de Nobelprijs...

Sprookjesminister

Elsevier.nl, donderdag 29/11/2012:

"Als Israël doorgaat met het bouwen van nederzettingen in de Palestijnse bezette gebieden dan zal dit het vredesproces niet ten goede komen. Israël moet daarom stoppen met die kolonisatie. Dat zegt minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans (PvdA) vanavond in het programma Met het oog op morgen." (lees hier)

De politieke en diplomatieke oorlogsvoering tussen Israël en de Palestijnen speelt zich de afgelopen jaren zeer regelmatig rond de bouwactiviteiten van Israël in Oost-Jeruzalem af. Als we minister Timmermans moeten geloven dan is Oost-Jeruzalem ook zo'n Palestijns gebied dat door Israël op een illegale wijze bezet wordt. Zonder de pretentie om juridisch en historisch volledig te zijn en zonder te willen ontkennen dat er argumenten zijn die de positie van de minister ondersteunen, in deze blog wil ik een aantal argumenten presenteren die mijns inziens het zwart-wit beeld van de minister aangaande de status van Oost-Jeruzalem enigszins nuanceren.

Tot de eerste wereldoorlog was Jeruzalem eeuwen lang een Ottomaans stadje en geen Palestijnse stad. Zoals we straks zullen zien, de Joden waren al in die periode de grootste religieuze groep in Jeruzalem en richting het einde van de Ottomaanse periode was de meerderheid van de inwoners van Jeruzalem Joods. In 1922, in de nasleep van die oorlog, werd door het Volkerenbond een belangrijk document unaniem aangenomen, dat bekend staat als het ‘Mandaat voor Palestina’. Volgens dat document maakt Jeruzalem als geheel een deel uit van het gebied dat als het Joodse nationale thuisland werd bestempeld. Dit recht op o.a. Jeruzalem wordt nog altijd door art. 80 van de VN-handvest beschermd.

Volgens het VN-partitieplan uit 1947 (VN-res. 181), zou Jeruzalem als geheel onder internationaal toezicht geplaatst worden. Jeruzalem zou volgens die resolutie dus geen Israëlische stad zijn, maar ook geen Palestijnse-Arabische stad. Dit plan werd echter door de Arabische landen niet erkend en in mei 1948 ook tegengewerkt door een vernietigingsoorlog tegen de jonge staat Israël te beginnen en daarbij o.a. delen van Jeruzalem te veroveren. De juridische betekenis van deze gebeurtenissen is nog altijd een kwestie van discussie. Volgens een breedgedragen opvatting over de status van VN-resoluties zoals 181 (resoluties onder hoofdstuk VI) kon het partitieplan alleen verplichtend worden als de betrokkene partijen ermee instemden. Maar doordat de Arabische staten dat niet deden, is dat plan nooit van kracht geworden. Sommigen menen dat dit impliceert dat het 'Mandaat' van 1922 nog altijd van kracht is en dat Jeruzalem gewoon bij Israël hoort. Volgens een andere lezing zou er na mei 1948 sprake zijn van een soort juridisch niemandsland wiens status in de praktijk zou moeten uitkristalliseren.

In 1948 heeft Jordanië Oost-Jeruzalem, geheel in strijd met het internationale recht, veroverd en vervolgens geannexeerd. (De Jordaanse verovering en annexatie van oost-Jeruzalem zijn overigens nooit door de internationale gemeenschap erkend). De facto was Oost-Jeruzalem in de periode tussen het einde van het Britse mandaat in mei 1948 en de Israëlische verovering van de stad in 1967 een Jordaanse stad en geen Palestijnse stad. In die periode bestond er helemaal geen Palestijnse staat of andere erkende Palestijnse politieke autoriteit die enig zelfstandig politiek gezag over die stad uitoefende of waarvan Jeruzalem de hoofdstad was. In 1967 heeft Israël Oost-Jeruzalem dus op Jordanië veroverd en niet op de Palestijnen. 

Demografisch gesproken is Jeruzalem al heel lang een Joodse stad en geen Arabische-Palestijnse stad. In 1922 woonden er in Jeruzalem in totaal 52,081 mensen, waarvan 33,971 Joden, 13,411 Moslims en 4,699 Christenen. In 1948 had Jeruzalem 165,000 inwoners, waarvan 100,000 Joden, 40,000 Moslims en 25,000 Christenen. En in 1967 had Jeruzalem zo'n 263,500 inwoners; 196,000 Joden, 55,000 Moslims en 12,500 Christenen. De demografische overmacht van de Joden in Jeruzalem gaat zeker terug naar de jaren '90 van de 19de eeuw en is dus niet ontstaan door de verovering van Jeruzalem door Israël in 1967 of de snelle ontwikkeling van west-Jeruzalem tussen 1948 en 1967 (deze cijfers zijn o.a. hier te vinden). In die zin heeft Israël in 1967 een Joodse en geen Arabische-Palestijnse stad veroverd.

De scheiding tussen Oost- en West-Jeruzalem, die nu als een soort vanzelfsprekendheid wordt beschouwd, heeft geen internationaalrechtelijke basis. Die scheidingslijn tussen Oost en West loopt vrijwel gelijk met de staakt-het-vuren-linie van 1949, die nooit als een internationale grens bedoeld of erkend was. Het staakt-het-vuren-verdrag van 1949 bepaalt expliciet dat deze linie geen internationale grens is en geen basis mag zijn voor dat soort claims. Bovendien is de scherpe demografische scheiding tussen het Arabische Oost-Jeruzalem en het Joodse West-Jeruzalem in sterke mate te wijten aan Jordanië dat tijdens de verovering van Oost-Jeruzalem in 1948 de Joodse bewoners van Oost-Jeruzalem in grote getallen heeft weggejaagd en uitgemoord.

In VN-resolutie 242, die in de nasleep van de Zesdaagse oorlog in 1967 door de VN-veiligheidsraad aangenomen is, wordt Israël geenszins opgeroepen om zich onvoorwaardelijk uit Oost-Jeruzalem terug te trekken, laat staan terug te geven aan de Palestijnen. De Palestijnen komen in dat document helemaal niet voor. Als Israël volgens deze resolutie Oost-Jeruzalem aan iemand terug zou moeten geven, dan is het aan Jordanië. Een vraag die bij de verschillende interpretaties van deze resolutie regelmatig aan de orde is, is of Israël juridisch verplicht is om Oost-Jeruzalem terug te geven aan de onrechtmatige voormalige bezetter van dat gebied, Jordanië, te meer omdat Israël dat gebied in een defensieve oorlog veroverde. 

Belangrijk bij de interpretatie van deze resolutie is het juridische verschil tussen de militaire 'bezetting' (occupation) en 'toe-eigening' (acquisition) van een gebied. 'Bezetting' wordt over het algemeen gezien als een tijdelijke status die weliswaar voor de bezetter bepaalde rechten en plichten met zich mee brengt, maar die de bezetter geen geldige rechtstitel op het bezette gebied geeft. Resolutie 242 veroordeelt nadrukkelijk de toe-eigening van gebieden door oorlog, maar niet de militaire bezetting van gebieden in afwachting op een definitieve regeling. Dit betekent dat Israël weliswaar geen geldige rechtstitel op die gebieden heeft, maar dat de Israëlische militaire bezetting van die gebieden niet illegaal is.

In resolutie 242 wordt Israël inderdaad opgeroepen om gebieden die door haar in die oorlog veroverd waren terug te geven, maar de officiële Engelstalige versie van deze resolutie spreek bewust over 'gebieden' en niet over ‘alle gebieden’. Deze oproep wordt ook nog nadrukkelijk gekoppeld aan de erkenning van het bestaansrecht van de staat Israël en het garanderen van veilige grenzen voor alle betrokkene staten in de context van een duurzame vredesregeling. Het teruggeven van gebieden door Israël is dus geen preconditie voor, maar het resultaat van vredesonderhandelingen, erkenning etc. Bovendien is resolutie 242 een hoofdstuk VI-resolutie en dit betekent dat van subjectieve rechten op specifieke gebieden pas sprake kan zijn als de betrokkene partijen door onderhandelingen tot afspraken zijn gekomen. 

VN-resolutie 446 van 1979 zegt dat de Israëlische nederzettingen in de gebieden die door Israël in 1967 waren veroverd, inclusief Oost-Jeruzalem, geen geldige juridische status hebben ("have no legal validity"). De juridische onderbouwing van die resolutie, en zeker wat betreft de positie van Oost-Jeruzalem, is echter niet onproblematisch. Deze resolutie is in de kern gebaseerd op een zeer bedenkelijke - tendentieuze en inhoudelijk twijfelachtig- interpretatie van bepaalde onderdelen van de vierde Geneefse Conventie. Maar misschien belangrijker, deze resolutie is een zogenaamde hoofdstuk VI-resolutie en heeft daarom niet de status van een rechtsplicht (legal obligation). Handelen in strijd met deze resolutie levert dus geen schending van internationaal recht, maar is in strijd met de mening van die staten die toen voor deze resolutie hebben gestemd. 

In de Oslo-Akkoorden van 1993 hebben Israël en de Palestijnen (Abbas heeft zijn handtekening onder aan dit document gezet) afgesproken dat de definitieve status van Oost-Jeruzalem een kwestie is die opgelost zou moeten worden in toekomstige onderhandelingen over een definitieve vredesregeling. Sindsdien is er op dit punt geen vooruitgang geboekt. Er is wel veel historisch bewijs voor het feit dat de Palestijnse leiderschap tot voor kort wel degelijk bereid was om het bestaan van Israëlische nederzettingen in bepaalde wijken in Oost-jeruzalem te accepteren (zie hier, hier en hier). 

De suggestie dat o.a. Oost-Jeruzalem een Palestijns gebied zou zijn dat door Israël op een illegale wijze bezet wordt heeft geen eenduidige en onomstreden rechtvaardiging in het internationale recht en de geschiedenis van het Israëlische Palestijnse conflict. De nogal ongecompliceerde positie van de minister in deze kwestie lijkt mij dus geen uitdrukking te zijn van enige dwingende juridische en historische logica, maar van zijn ideologische voorkeuren en persoonlijke sympathieën. Een vraag is of een minister zich zo'n persoonlijke en partijdige stellingname mag veroorloven. 

De NS en een e-ticket

Vandaag begaf ik me naar een van de NS balies die ons land telt. Ik heb namelijk een e-ticket van de NS. Deze tickets moet de reiziger printen en samen met een legitimatiebewijs aan een eventueel controlerende conducteur kunnen laten zien. Nu staan er op de e-ticket een lijst van voorwaarden. Een van de voorwaarden betreft de informatie die op het vervoersbewijs moeten staan. De precieze voorwaarde zegt dat:

Het e-ticket is alleen geldig voor de reisweg, de datum, de klasse die op het e-ticket worden vermeld.

En bovendien staat er bij de voorwaarden aangegeven dat het ticket geldig indien voldaan is aan die voorwaarden.
Maar op mijn e-ticket stond helemaal geen reisweg. Ik ben dus naar de balie gegaan en ik heb gevraagd of ik nu een nieuw ticket moet aanmaken. Het antwoord was: 'nee, die voorwaarden staan op veel reisbewijzen, maar de meeste van de voorwaarden zijn niet van toepassing. Uw ticket is gewoon geldig.' Nu was ik natuurlijk blij dat mijn e-ticket geldig was, maar ik was ook  wat in de war. Want enerzijds moet de reiziger zich dus aan de vermelde voorwaarden houden, maar anderzijds zijn de meeste van die voorwaarden niet van toepassing. Dit lijkt toch op een tegenspraak.

Ludwig Kamphausen

Rutte Betaalt Voor De Redding Van Merkel

Rutte, bedankt!

Elsevier.nl, dinsdag 27/11/2012:

"Premier Mark Rutte (VVD) geeft toe dat hij zijn verkiezingsbelofte over noodsteun aan Griekenland 'niet helemaal gestand kan doen'. Rutte beloofde dat er geen extra geld naar Griekenland zal gaan, maar door de geplande renteverlagingen gebeurt dit nu wel." (lees hier)

In de afgelopen week was er veel te doen om Ruttes opmerkelijke schuldbekentenis. Commentatoren en politici buitelden de afgelopen dagen over elkaar om er schande van te spreken, goed te praten of om aan te tonen dat de regering ons voor de gek houdt, dat de kosten van deze extra lening aan Griekenland in werkelijkheid nog hoger zouden uitvallen dat ons verteld wordt. Maar de kern van de zaak werd in mij optiek zelden op een heldere manier naar voren gebracht. Het gaat in de kern om de politieke logica van het Europese project:

"The euro began as a political project, and so it remains. Admittedly, even the fairest and most inclusive ideal cannot survive without a sound and stable economic foundation. But nor should we forget the basic reasons for this enterprise, which - far beyond the question of money - stem from values, from that idea of peace, democracy and a social market economy which we call the European model. If we forgot that, we would be ready to turn our backs on it in times of rough weather. The great enemy of any project is the scheming mind that asks "What do I get out of it?" The "fair return", so to speak. The scheming mind is very much present nowadays. Those who say they want less Europe should be answered with more Europe. It's a slogan, but sometimes slogans are true!" (lees hier)

Zoals “president” Van Rompuy het zegt: De euro is in de kern een politiek project waarbij gezond economisch en financieel verstand op zijn best een secondaire rol speelt. Ook deze keer was de economische rationaliteit aan de politieke rationaliteit onderworpen: de EU mocht niet ontploffen en dus moest Griekenland alweer wat langer aan het infuus, ongeacht de negatieve economische consequenties daarvan voor Griekenland en wellicht ook voor de rest van Europa. En ook deze keer was Duitsland de hoofdrolspeler: De oplossing van het Griekse probleem - Grexit, kwijtschelding - moest hoe dan ook over de Duitse verkiezingen heen getild worden.

"On November 27th, 2012, the Eurogroup (comprising the Eurozone’s finance ministers) reached a decision on Greece. Its essence is a guarantee that Greece will remain in the Eurozone (and therefore off the Northern European agenda) for another ten to twelve months; at the very least until the German federal political cycle has seen through the election of a new Bundestag. The repercussions of this short-sighted agreement are grave not only for Greece but for the Eurozone, and indeed the European Union, more broadly." (lees hier)

Duitsland gaat immers richting verkiezingen en dat feest mag niet verpest worden door de opkomst van de groeiende eurosceptische krachten, die het Europese project in gevaar zouden kunnen brengen. Het Duitse kiezersvolk wordt immers steeds sceptischer over de zin en de houdbaarheid van de EU en de euro. De politieke gevolgen van een Grieks vertrek of een schuldenkwijtschelding waarbij ook veel belastinggeld zou verdampen, zijn daarom niet te overzien. Dus, tot de Duitse verkiezingen graag geen politiek en economisch vuurwerk in Europa!

Met de extra noodsteun aan Griekenland, waarvoor Rutte weer eens diep in de buidel moest tasten, werden dus in feite niet zozeer de Grieken of de Griekse economie geholpen, maar Merkel en de pro-Europese politieke elite van Duitsland, en daarmee ook het hele Europese project. Immers, als Duitsland haar toewijding aan dat project zou verliezen, dan zou het zo goed als gedaan zijn met dat project. Dat is wat Van Rompuy kennelijk bedoelt met zijn pleidooi voor onbaatzuchtigheid. De redding van Merkel is het doel waarvoor Nederlands belastinggeld weer op het spel werd gezet en niet zozeer de redding van Griekenland. In tegenstelling tot vele kalkoenen zou Griekenland de komende kerst wellicht overleven. Maar daarmee is ook alles wel gezegd.

Nederland heeft haar lot aan de EU en de euro verbonden en dat betekent simpelweg dat zaken die belangrijke invloed op ons leven in Nederland hebben op dat Europese niveau uitgemaakt worden en dat onze democratisch gekozen regering daarbij vaak bijzonder weinig te vertellen heeft. In de formele Europese politieke instituties, maar vooral in de informele Europese politiek heeft onze regering simpelweg te weinig macht om verkiezingsbeloften gestand te kunnen doen. Zolang de VVD en andere politieke partijen het lot van Nederland aan dat van de EU en de euro blijven verbinden, en dat doen ze heel bewust, moeten zij en wij met het eurocircus blijven meedoen, met alle politieke en financiële gevolgen van dien.

Alle retoriek en beloften ten spijt, Rutte en zijn VVD zijn ideologisch en politiek gewoon voorstanders van de EU en de euro. De VVD hecht sterk aan de Europese economische samenwerking en daarvoor is er simpelweg een sterke Europese politieke unie nodig. Dat is les nummer één van de huidige economische crisis. Om economische redenen hechten Rutte en zijn VVD ook zeer aan een goede samenwerking met het pro-Europese Duitsland. Rutte kon een extra noodsteun aan Griekenland niet afwenden, maar hij wilde dat ook niet. Hij verontschuldigt zich liever voor het feit dat hij zijn verkiezingsbelofte 'niet helemaal gestand kan doen'. 

Amarantis en Stapel toestanden aan Nederlandse Universiteiten

Gisteren hebben we bij Pauw en Witteman kunnen vernemen dat er bij Amarantis op een heel verkeerde manier met geld wordt omgegaan. Amarantis had gebouwen laten neer zetten terwijl er maar een klein deel van het geld werd uitgegeven aan dat waar het op scholen eigenlijk om te doen zou moeten zijn: het onderwijs. Deze kritiek is terecht.

De lezer beseft waarschijnlijk niet dat dit soort toestanden ook aan Nederlandse universiteiten plaatsvinden. We weten van een voormalig docent aan de Vrije Universiteit te Amsterdam dat er tussen juni 2010 en september 2011 een heel aantal docenten uit zijn gewerkt bij minstens een faculteit, omdat de VU geld zou hebben gestoken in een IJslandse bank. Vervolgens is trouwens geblekend at de faculteit in kwestie al daar voor geldelijke problemen had. Het zal de lezer dan ook verbazen dat er in dezelfde periode een bouwprojecten door de VU werden aangekondigd.

En bovendien lezen we recenter:

De Vrije Universiteit loopt nauwelijks financieel risico door het bezit van derivaten. Deze worden ingezet voor het realiseren van een bouwprogramma dat de verouderde huisvesting van de universiteit gaat vervangen.
René Smit, voorzitter College van Bestuur: ‘De VU heeft een aantal jaren geleden de risico’s op rentewisselingen afgedekt om de nieuwe investeringen in het bouwprogramma mogelijk te maken. Wij hebben hier uit zorgvuldigheid en voorzichtigheid voor gekozen om onze broodnodige vervanging van huisvesting te kunnen garanderen’.

Het lijkt er toch sterk op dat we hier te maken hebben met dezelfde kwaal als Amarantis.

Nu we toch bezig zijn kunnen we net zo goed vertellen dat de VU niet alleen met Amarantis problemen, maar ook met Stapel problemen te maken heeft. Zo lezen we bijvoorbeeld:

VU start onderzoek wetenschapsfraude

In het nieuwe boek ‘Ontspoorde wetenschap’ van Frank van Kolfschooten wordt een emeritus-hoogleraar van de Vrije Universiteit beticht van wetenschapsfraude. Het betreft publicaties uit de vorige eeuw.

De VU neemt deze beschuldiging serieus en zal op korte termijn een onderzoek uitvoeren overeenkomstig de geldende regels. Hangende het onderzoek kan en zal de VU geen nadere mededelingen doen over deze vermeende zaak van wetenschapsfraude.

Op zichzelf lijkt het lovenswaardig dat de VU dit zal uitzoeken. Maar het is minder mooi dan het lijkt.We weten namelijk van dezelfde voormalig docent dat er aan de VU soms op een merkwaardige manier met tentamenresultaten wordtomgegaan. Zo kreeg deze docent een aantal keer een deel van de tentamens die hij had nagekeken terug met de boodschap dat een aantal van de cijfers tussen de 5 en de 5,4 voldoendes moesten worden, omdat er anders niet was voldaan aan het van te voren vastgestelde percentage van de studenten dat moest slagen.

En de VU is hier niet alleen in. Zo weten we uit een betrouwbare bron dat ook de universiteit Nijmegen werkt met van te voren vastgestelde percentages. Als het blijkt dat er meer studenten zakken, dan moeten een aantal cijfers in voldoendes worden omgezet. Een ander voorbeeld hier van kunnen we vinden aan de universiteit Twente. Een voobeeld hier van is te vinden in de volgende e-mail van een senior-docent aan een junior collega:

Excellent****. Thanks a lot! Just one small thing. As I mentioned, with classes this big there should be some attention paid to the grading curve, so I was a little surprised that there were no 9’s. In case you have rounded this down from temporary notes or something similar, do you have a quick way of checking whether at least some of the students can be bumped up to a 9?

Even voor de duidelijkheid, de senior-docent vraagt dus aan de andere docent om cijfers aan te passen. De enige reden hiervoor is dat volgens een van te voren aangenomen curve van cijferspreiding een deel van de studenten een 9 moet hebben. Toen de junior docent aangaf dat dit niet integer zou zijn werd hij/zij de volgende ochtend door de universiteit gebeld met het dringende verzoek om de cijfers als nog aan te passen.

Hieruit kunnen we dus concluderen dat er aan minstens drie universiteiten in Nederland ook Amarantis en Stapel problemen zijn. En bovendien krijgen we signalen dat dit soort toestanden zich ook aan andere universiteiten in dit land afspelen.

Ludwig kamphausen

Joodse Humor

Elsevier.nl, vrijdag 29/11/2012:

Abba Eban (1915-2002)

"De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties heeft donderdagavond in New York ingestemd met het opwaarderen van de status van de Palestijnse Autoriteit. Net als het Vaticaan worden de Palestijnen nu aangemerkt als waarnemend niet-lidstaat.

Zoals verwacht stemde het grootste deel (138) van de 193 lidstaten voor het voorstel. De Verenigde Staten en Israël stemden, net als met zeven andere landen, tegen.
Nederland onthield zich, net als veertig andere landen, van stemming." (lees hier)

In een artikel in The Commentator ben ik de volgende humoristische uitspraak van Abba Eban tegengekomen:

"Israeli politician Abba Eban once noted of the United Nations that if Algeria introduced a resolution declaring that the Earth was flat, and that Israel had flattened it, it would pass by a vote of 164 to 13 with 26 abstentions." (lees hier)

Niets aan toe te voegen!

Komt Een "President" Bij De VN...

"President"

De president zonder staat, Abbas, is weer naar de VN geweest om eventjes een staat, of zo iets, voor zichzelf te regelen. Het onwerkelijke, sprookjesachtige, bestaan van een president zonder staat is hem kennelijk te veel geworden. En niet geheel onverwacht, mede door de steun van veel Europese landen, heeft Abbas een overweldigend succes gehad:

"De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties heeft donderdagavond in New York ingestemd met het opwaarderen van de status van de Palestijnse Autoriteit. Net als het Vaticaan worden de Palestijnen nu aangemerkt als waarnemend niet-lidstaat." (lees hier)

En dit zijn de voornaamste redenen die verschillende Europese landen, waaronder, Zwitserland, Frankrijk, Spanje, België en Denemarken, voor hun steun aan Abbas geven:

"A positive vote would make it possible to "revitalize the concept of a two-state solution by placing Israel and Palestine on an equal footing in future peace negotiations", the Swiss ministry said [...]

"It is a moderate text which clearly highlights the need for peace negotiations and negotiations for a two-state solution that can secure Palestinians a safe and sustainable state side by side with Israel," minister Villy Sovndal said. [...]

European countries are eager to bolster moderates such as Abbas after an eight-day conflict this month between Israel and Gaza-based Islamists estranged from more moderate West Bank compatriots and opposed to Israel's very existence [...]." (lees hier)

We hebben op deze blog al vaker op gewezen dat er hele goede redenen zijn om aan de bejubelde gematigdheid van Abbas ernstig te twijfelen. Er zijn in ieder geval duidelijk twee soorten Abbas: Abbas die met Ashton aan tafel zit en de New York Times interviews geeft en Abbas de ongekozen "president" uit Ramallah, die herhaaldelijk het bestaansrecht van Israël ontkent, die een Jodenvrije Palestina nastreeft, wiens officiële media dag in dag uit virulente anti-joodse en anti-Israël propaganda spuien, wiens geestelijken dood en verderf aan Israël prediken, wiens pleinen en straten naar zelfrmordenaars vernoemd worden, wiens schoolboeken de geschiedenis herschrijven en Jodenhaat zaaien en wiens politieke vrienden ruiterlijk toegeven dat de tweestatenoplossing slechts een stap is op weg naar de echte eindoplossing.

Deze diplomatieke zet van Abbas is op zichzelf ook geen uitdrukking van gematigdheid, zoals onze vrienden in Europa zo graag willen geloven, maar juist van radicalisme. Het officieuze, maar door Abbas verklaarde doel van deze zet is immers om een proces op gang te brengen waarin de grenzen van 'Palestina' zonder onderhandelingen met Israël vast gesteld zullen worden, en dit druist tegen zowat alle relevante VN-resoluties en de Oslo-akkoorden in. Dat is geen toonbeeld van gematigdheid zou je denken, en dat zou ook zeker geen 'revitaliseing van het concept van de tweestatenoplossing' zijn, zoals menige Europese politici menen.

"The creation of a state can only come through direct negotiations and any UN endorsement based on Palestinian terms will only make it harder to find a mutually acceptable compromise in the future. The UN bid thus threatens to divorce the creation of a Palestinian state from the ultimate goal of achieving peace.

The only valid legal framework between Israel and the Palestinians – the 1995 “Oslo Accords” – specifically forbids the sort of unilateral maneuver Mr. Abbas plans. “Neither side shall initiate or take any step that will change the status of the West Bank and the Gaza Strip pending the outcome of the Permanent Status negotiations,” it reads." (lees hier)

Wat hier achter zit is niet alleen het bovengenoemde intrinsieke radicalisme van Abbas, maar ook de huidige politieke dynamiek van het Midden-Oosten. De regio radicaliseert - dat noemen ze in Europa de Arabische lente - en in dat proces dreigt Abbas impopulair en irrelevant te worden. Dat dwingt hem, in zijn ogen althans, om zich steeds harder tegen Israël af te zetten. De werking van dat mechanisme is door de recente geweldsuitbarsting tussen Israël en Hamas weer eens pijnlijk zichtbaar geworden:

"Alarmed by Hamas's growing popularity among Palestinians, especially in wake of its purported "victory," Abbas appears to have completely changed his attitude toward the Islamist movement and its terror attacks against Israel. Abbas's new attitude toward Hamas has prompted some Palestinians to wonder, quite sarcastically, whether he was planning to grow a beard and join the Islamist movement [...]

Over the past few years, Abbas had publicly denounced Hamas for providing Israel with an "excuse" to attack the Gaza Strip by launching the "ineffective" rockets at Israeli cities and towns. But during the last confrontation, Abbas did not utter a word against Hamas and other radical groups in the Gaza Strip. [...] In public statements, Abbas [...] accused Israel of perpetrating "war crimes" by targeting "innocent civilians." They also heaped praise on Hamas and Islamic Jihad for their "steadfastness in the face of Israeli aggression." (lees hier)

De steun die Abbas van EU-staten voor zijn recente VN-stunt kreeg bevestigt hem in zijn nogal destructieve logica en geeft een extra draai aan de spiraal van radicalisering. Maar die diplomatieke stunt is ook gemotiveerd door interne politieke strubbelingen. Het is een politieke vlucht naar voren die Abbas weer een excuus geeft om zijn eigen burgers te blijven onderdrukken, kritiek te negeren en serieuze hervormingen van de Palestijnse economie op de lange baan te schuiven. Zijn glorieuze internationale avontuur, mede mogelijk gemaakt door de sponsoren uit Europa, zou dus bijdragen aan de continuering van het inmiddels bekende patroon van onderdrukking, corruptie, wanbestuur en economische afhankelijkheid:

"Abbas's planned visit to New York coincides with a report published last week by the World Bank, disclosing that, because of the Palestinians' heavy reliance on foreign aid, the Palestinian economy's recent growth is unsustainable. His renewed efforts to achieve UN recognition also coincide with what Palestinian officials describe as the worst financial crisis facing the government of Prime Minister Salam Fayyad. [...]

Instead of devoting his efforts to solving the financial crisis [...] Abbas has decided that it would be better if he sparked another confrontation with the US by going back to the UN. Abbas is hoping to divert attention from his problems at home by embarking on a new "adventure" at the UN.  [...] he is hoping to keep everyone busy with the new statehood bid at the UN. Civil servants who are not receiving full salaries will be asked to stay quiet because their president is too busy waging a diplomatic intifada against the US and Israel at the UN." (lees hier)

Abbas officiële "presidentschapstermijn" is al in januari 2009 verlopen. Binnenkort zit hij dus vier jaar zonder enkel democratisch mandaat op zijn troontje. De voornaamste reden daarvoor is zijn angst voor Hamas en andere islamisten. Deze angst is zeker niet ongegrond. In Gaza hebben deze lieden in 2006 de verkiezingen gewonnen, wat de aanleiding was voor de gewelddadige overname van de Gazastrook door Hamas en het de facto ontstaan van twee gescheiden Palestijnse gebieden met twee verschillende regeringen.

Ook op de Westelijke Jordaanoever, waar Abbas en zijn Palestijnse Autoriteit officieel het voor het zeggen hebben, hebben Hamas en andere islamisten aanzienlijk veel aanhang en invloed. Het is maar zeer de vraag of Abbas een zijn Fatah echte vrije verkiezingen zouden kunnen overleven. Maar ook in het dagelijkse leven krijgen Hamas en de islamisten steeds meer voet op de grond. De Arabische journalist Khaled Abu Toameh  is zelfs van mening dat Abbas en zijn Palestijnse Autoriteit nog alleen stand kunnen houden door de samenwerking met de Israëlische strijdkrachten en geheime diensten: 

"Those who think that Hamas and other Islamic groups do not have a strong presence in the West Bank are completely detached from reality. True, these groups are lacking in arms and ammunition in the West Bank, but they still enjoy broad public support among Palestinians. For now, security coordination between Israel and the Palestinian Authority is all that is preventing Muslim fundamentalists from taking over the West Bank." 

Europese landen, die onder het mom van vrede, veiligheid en rechtvaardigheid, Abbas nu op weg hielpen, hebben wellicht hun handtekening onder de geboorteakte van Hamastan gezet. M.a.w. de wijzen uit het Westen die Abbas VN-stunt hebben gesteund om hem weer relevant te maken en te versterken ten opzichte van Hamas hebben wellicht het tegengestelde bewerkstelligd. De "gematigde" Abbas bouwt een mooi huis en wordt vervolgens door Hamas eruit geschopt. Ondenkbaar?

"Thursday night, Nov. 29, the UN General Assembly grants Palestine non-member observer status within the 1967 borders by majority vote. But to which Palestinian rule does it apply? Abbas’s Fatah is fading, whereas the extremist Hamas in the Gaza Strip is a rising force. If it qualifies for a place in the Sunni Middle East grouping Egypt, Turkey and Qatar are building with US backing and Israeli approval, Hamas may become the beneficiary of the upgraded Palestinian status won by Abbas." (lees hier)

Komt een "president" bij de VN. Het had wellicht geen kwaad gekund als Europese politici ook de non-fictie-versie hadden gelezen. 

Een Kleine Aanvulling

Elsevier.nl, donderdag 29/11/2012:

"Als Israël doorgaat met het bouwen van nederzettingen in de Palestijnse bezette gebieden dan zal dit het vredesproces niet ten goede komen. Israël moet daarom stoppen met die kolonisatie. Dat zegt minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans (PvdA) vanavond in het programma Met het oog op morgen. 

'Als Israël doorgaat met het nederzettingenbeleid, waardoor stukje bij beetje land wordt bezet dat in de uiteindelijke regelingen toekomt aan de Palestijnen, wordt het wel heel moeilijk' zegt Timmermans. Het nederzettingebeleid van Israël noemde Timmermans 'zeer ernstig' en 'een steen des aanstoots'. De minister zei dat ook 'de schandalige beschietingen van Hamas' een tweestatenoplossing in de weg staan." (lees hier)

Nog een kleine aanvulling:

Als "president" Abbas doorgaat met het bestaansrecht van Israël te ontkennen,  het nastreven van een Jodenvrije Palestina, dag in dag uit virulente anti-joodse en anti-Israël propaganda te spuien via zijn eigen officiële media, pleinen en straten naar zelfrmordenaars te vernoemen,  schoolboeken voor te schrijven die de geschiedenis reconstrueren en Jodenhaat zaaien,  terroristen te bewapenen, ontwikkelingsgeld "kwijt te raken", de economische ontwikkeling van zijn bevolking te belemmeren,  unilaterale stappen te nemen die tegen zowat alle relevante VN-resoluties en de Oslo-Akkoorden indruisen en Israël delegitimeren, Israëlische vredesvoorstellen consequent af te wijzen, dan zal dit het vredesproces niet ten goede komen.

De minister is dit kleine aspect van het Israëlische-Palestijnse conflict kennelijk vergeten. Bij deze dus. Schrijf het op, of maak een printje van deze blog. Succes met het volgende interview!

Deskundigheid Of Ideologische Vooringenomenheid?

Twee Midden-Oostendeskundigen over het democratische gehalte van de moslimbroederschap:

"De commentaren in het Westen op de verkiezing van de moslimbroeder Morsi als president van Egypte gaan vergezeld van een ijzig pessimisme over de combinatie islam en democratie. Dat PVV-leider Geert Wilders de uitslag kwalificeert als een overwinning van het islamofascisme, viel te verwachten, hoe beledigend de opmerking ook is. Maar dat minister Rosenthal verklaart Morsi 'op zijn daden te zullen beoordelen', is misschien nog wel beledigender." (lees hier)

"Hoewel de verkiezing van Mohamed Morsi tot president van Egypte als een mijlpaal wordt zien, vrezen liberale politici dat de Moslimbroederschap nu alle macht naar zich toe zal trekken. De bezorgdheid gaat vooral over het democratische niveau van de nieuwe regeringsleider. Volgens historicus Roel Meijer, docent moderne geschiedenis van het Midden-Oosten aan de Radboud Universiteit in Nijmegen en verbonden aan het Clingendael Instituut, heeft de Moslimbroederschap haar democratische gehalte min of meer bewezen. ‘Dat de Moslimbroeders tegenwoordig meespelen met het politieke spel en daarvoor compromis en pragmatisme als partijpolitiek omarmen, duidt al op een serieuze democratische hervorming.’" (lees hier)

En dit is wat de moslimbroederschap werkelijk onder 'democratie' verstaat:

"At a November 18 press conference, a few days before Mursi issued his decree, the leading secular-oriented representatives in the constitution-writing constituent assembly resigned, charging the new document would enshrine Sharia law. The problem was not the statement in Article 2 about Sharia being the main source of Egyptian legislation but rather later provisions making it clear that Islamist-controlled institutions would interpret precisely what that meant. Amr Moussa, former foreign minister and Arab League secretary-general, said the new constitution would bring disaster for Egypt. Abdel Meguid called this combination "Taliban-like." (lees hier)

Iedereen die uitspraken durft te maken over de empirische werkelijkheid, en zeker als het gaat om de werkelijkheid van het Midden-Oosten, is gedoemd om fouten te maken. Dat is een deel van het spel en we moeten daarom voorzichtig zijn met onze beschouwingen over de uitspraken van deskundigen. Maar als deskundigen zo lang, zo systematisch en op zo'n groteske wijze naast zitten, dan mogen we misschien voorzichtig wat kritische noten plaatsen bij hun argumenten en uitspraken.

Laat ons beginnen met de eerste deskundige van hierboven. Wilders uitspraak dat de moslimbroeders islamofascisten zijn is misschien beledigend, maar inhoudelijk beslist ter zake. Echter, wie de argumentatie van onze eerste deskundige leest zou geen enkel argument kunnen vinden dat de uitspraak van Wilders weerlegd. In plaats dat hij ons gaat aantonen dat de moslimbroeders geen islamofascisten zijn, vertelt hij ons dat de huidige dynamiek in de Egyptische politiek een bewijs is dat Egypte wel degelijk democratiseert. Gezien het feit dat Wilders en Rosenthal hun pijlen nadrukkelijk op Morsi en de broederschap richten is dit nogal een verrassende zet.

Het betoog van deze deskundige is niet alleen verrassend, maar ook inhoudelijk niet overtuigend. Als je de cruciale rol en ondemocratische kenmerken van de moslimbroederschap even ter zijde schuift, dan is het wellicht niet onmogelijk om enig vertrouwen te hebben in het democratiseringsproces in Egypte. Maar als je op zo'n selectieve manier met de feiten om gaat, dan kan je natuurlijk altijd op de door jou gewenste conclusies uitkomen. Daarnaast meent onze deskundige dat de nieuwe dynamiek van het politieke leven in Egypte een bewijs is dat Egypte democratiseert:

"De ontwikkelingen bewijzen inderdaad dat Egypte meer en meer een democratie wordt. Er is voortdurend sprake van een strijd om de macht, er zijn wisselende electorale voorkeuren, er is beweging. [...]. Dictatuur is stilte en bewegingloosheid met eeuwig dezelfde patronen en machtsmachinaties. Democratie op zijn best is immer crisis en proberen oplossingen te vinden."

Klopt. In Egypte is alles op moment in beweging. Maar dat is op zichzelf nog geen bewijs dat Egypte democratiseert. In Egypte is er een politieke revolutie aan de gang. Politieke verschuivingen, strijd en crisis zijn zo'n beetje de kenmerken van politieke revoluties. De huidige dynamiek van het politieke leven in Egypte is dan in sterke mate een revolutionaire dynamiek, een dynamiek van onzekerheid, institutionele ontwrichting en opgekropte energie, en niet per se een bewijs dat Egypte democratiseert, dat Egypte politiek steeds opener en vrijer wordt. Politieke vrijheid en openheid zijn beslist niet hetzelfde als politieke chaos en ontwrichting. De geschiedenis leert ons ook dat dynamische periodes niet noodzakelijk democratieën baren. Vraag het maar aan de Russen en de Chinezen.

Rosenthals voorzichtigheid over de politieke ontwikkelingen in Egypte en de rol van de broederschap daarin wordt door deze eerste deskundige ook niet weerlegd. Sterker nog, onze deskundige suggereert dat in Egypte een proces aan de gang is dat tot democratisering zou kunnen leiden, maar geeft ook ruiterlijk toe dat het daar ook mis zou kunnen gaan. Het is daarom geheel onduidelijk waarom Rosenthal door hem zo onverbiddelijk afgeserveerd wordt. Deze deskundige is het in feite volledig met Rosenthal eens dat Morsi op zijn daden beoordeeld zou moeten worden:

"Natuurlijk is the proof of the pudding in the eating: als de termijn van deze president voorbij is en er nieuwe verkiezingen komen, waarin hij zomaar afgelost zou kunnen worden. De vraag is dan of hij in dat geval ook opstapt."

De kern van het argument van de tweede deskundige is "dat de Moslimbroeders tegenwoordig meespelen met het politieke spel en daarvoor compromis en pragmatisme als partijpolitiek omarmen, duidt al op een serieuze democratische hervorming". Dit is op zichzelf al een redelijk zwak argument. Het is zowel logisch als historisch volkomen evident dat het meedoen aan het democratische partijpolitieke spel niet hetzelfde is als democratisch zijn. Het meedoen aan dit spel kan, en is weleens een manier geweest om relatief kosteloos aan de macht te kunnen komen om vervolgens de democratie af te schaffen. Vraag het maar aan de Duitsers en de Italianen.

Maar wat het argument van deze tweede deskundige nog merkwaardiger maakt is dat hij zijn stelling dat de broederschap de democratie heeft omarmd, door hemzelf gelijk weersproken wordt.  Ook hij moet ruiterlijk erkennen dat de moslimbroederschap duidelijke anti-democratische trekken heeft, die een gevaar zouden kunnen zijn voor de democratisering van Egypte. Sterker nog, volgens deze deskundige zou de eventuele democratisering van Egypte niet aan de goede bedoelingen van broederschap te denken zijn, maar juist aan andere krachten die haar zouden kunnen afremmen en tot pragmatisme en compromissen dwingen. Als dat niet zou lukken, dan zou de verdere democratisering van Egypte in groot gevaar zijn.

"‘Is Morsi een wolf in schaapskleren? Het hangt allemaal af van de machtsbalans. Dat de militairen nog enige macht hebben is daarbij van belang.’ Het wordt pas gevaarlijk als de militairen zelf een machtsgreep doen, of als ze het op een akkoord gooien met de Moslimbroederschap"

Onze deskundigen steken de loftrompet voor de moslimbroederschap, maar hebben vervolgens geen overtuigende argumenten daarvoor (en dat is nogal zacht uitgedrukt). Welbeschouwd lijkt hun positieve waardering voor de moslimbroederschap geen conclusie te zijn die door feiten en argumenten onderbouwd is, maar een aanname, die aan de feiten en argumenten voorafgaat.

Het Pragmatisme Van Morsi

Trouw.nl, vrijdag 23/11/2012:

"Het Egyptische pragmatisme is in de Gaza-crisis nog wel het meest hoopgevend: De Egyptische president Mohammed Morsi maakte ook duidelijk namens zijn bevolking volledig solidair te zijn met het lot van de Palestijnen. Zijn premier ging in Gaza op bezoek, Morsi's retoriek liet niets te raden over. Maar waar de hoogste geestelijke van de moslimbroederschap gisteren nog eens duidelijk maakte dat wat hem betreft de heilige oorlog tegen de Joodse staat met volle kracht moet worden voortgezet, heeft Morsi, in ieder geval op dit moment, voor bemiddeling gekozen. Mogelijk uit pragmatisme, afhankelijk als zijn land is van Amerikaans geld, maar desalniettemin met een bestand als eindresultaat. Dat is een opluchting." (lees hier)

En voor dat de letters van dit commentaar droog zijn geworden, zien we het politieke pragmatisme van Morsi weer aan het werk:

"'President Mursi geeft zichzelf meer macht; oppositie: 'Een nieuwe farao': De president kan iedere beslissing of maatregel nemen om de revolutie te beschermen', werd op televisie bekendgemaakt. Daar werd nog aan toegevoegd dat de wetten en besluiten die door de president zijn uitgevaardigd, 'definitief zijn' en dat beroep niet mogelijk is. De oppositie betichtte de islamistische Mursi er meteen van dat hij zich gedraagt als alleenheerser. 'Een nieuwe farao', noemde de seculiere oppositieleider Mohamed ElBaradei Mursi. (lees hier)

Inderdaad, Morsi is pragmatisch genoeg om soms de pragmatische politicus te willen spelen:

"The Egyptian regime’s cooperation on a Gaza ceasefire, then, was in large part intended to defuse any reaction against its movement toward dictatorship at home. It is doubtful, for example, that the Obama Administration will condemn the new decree giving Mursi total power in the country. And Egypt will get almost $10 billion in aid from the United States, European Union, and International Monetary Fund, even as it becomes a repressive, Islamist state." (lees hier)

Maar helaas valt het niet te verwachten dat onze kwaliteitsmedia en wijze politici enige belangstelling voor de werkelijkheid zouden gaan tonen. In plaats daarvan zullen ze ongetwijfeld naar redenen blijven zoeken om Morsi een pragmaticus te blijven noemen. En het gaat ze natuurlijk ook nog vrij gemakkelijk lukken. Want in zekere zin en in bepaalde momenten waren mannen zoals Stalin en Hitler ook pragmatisch.

Dodelijke Humanitaire Hulp

Elsevier.nl, maandag 19/11/2012:

"De Nederlandse regering heeft 3 miljoen euro beschikbaar gesteld voor extra noodsteun aan slachtoffers in de Gazastrook. Volgens minister van Ontwikkelingssamenwerking Lilianne Ploumen (PvdA) heeft de toegenomen strijd in het gebied ernstige humanitaire gevolgen.

Volgens Ploumen is er veel behoefte aan medische hulp in het gebied.Van het bedrag gaat 2 miljoen euro naar de VN-vluchtelingenorganisatie UNRWA. Het Rode Kruis krijgt het overige miljoen. Deze 3 miljoen euro komt bovenop de 5 miljoen die het Nederlandse kabinet eerder dit jaar al beschikbaar stelde aan slachtofferhulp in de Gazastrook." (lees hier)

Wat lief mevrouw Ploumen. Maar hiermee help je de inwoners van de Gazastrook niet. Natuurlijk moeten de gewonden van de oorlog in Gaza zo snel en zo goed mogelijk geholpen worden, zeker als het gaat om onschuldige burgers. Maar voorkomen is beter dan genezen, zeggen ze, en dat is precies het probleem met het goedbedoelde hulpgeld van mevrouw Ploumen en haar geestverwanten. Dit geld is immers een sterke motor achter de voortdurende oorlog in Gaza en dus achter de bijna permanente stroom gewonden die behandeld moeten worden en de verwoestingen die hersteld moeten worden.

Hamas heeft in principe meer dan voldoende financiële middelen om voor de eigen gewonden goed te kunnen zorgen. Dat is beslist niet het probleem. Naast de economische potentie van de Gazastrook zelf kan Hamas ook rekenen op de financiële steun van verschillende rijke sponsorlanden, waaronder de Emir van Qatar. Daarnaast ontvangen de Palestijnen per jaar miljarden aan ontwikkelingshulp van verschillende landen en internationale organisaties. Per hoofd van de bevolking ontvangen de Palestijnen veruit de meeste ontwikkelingshulp in de hele wereld. Jodendoden is nu eenmaal een miljardenbusiness geworden.

Het feit dat gewonde Palestijnen in de Gaza niet goed geholpen kunnen worden heeft dus niet zoveel te maken met gebrek aan middelen, maar eerder met de keuzen en prioriteiten van Hamas, en daar spelt het geld van Ploumen een belangrijke rol in. Hamas heeft de zorg voor de eigen burgers in zekere zin aan de goedbedoelende idioten van de internationale gemeenschap uitbesteed. Van drinkwater tot medische zorg, van infrastructuur tot voedsel, de internationale gemeenschap betaalt en regelt het wel. Dat klinkt heel aardig en moreel verheven allemaal. Maar die goedbedoelde hulp aan de inwoners van de Gazastrook bevrijdt Hamas van zijn politieke verantwoordelijkheden en maakt hem daarmee politiek ook minder kwetsbaar en minder gevoelig voor de belangen en noden van de eigen bevolking.

Hamas hoeft immers de politieke en materiële kosten van het eigen doen en laten niet of nauwelijks dragen. De rekening voor de enorme menselijke en materiële schade die in de afgelopen dagen is aangericht zou uiteindelijk door de internationale gemeenschap en donorlanden betaald worden. Zij zullen ervoor zorgen dat de gewonde burgers medische zorg zullen krijgen, de infrastructuur hersteld wordt etc. Dit is precies wat Ploumen nu gedaan heeft. Echter als Hamas die schade op eigen kracht had moeten herstellen, door een strenge begrotingsdiscipline, efficiënte belastingsysteem, goed bestuur etc., dan had Hamas wellicht twee keer nagedacht voor dat ze de zoveelste verwoestende geweldsronde zou hebben ontketend.

Het gaat hier niet alleen om koude financiële berekeningen. Onder normale omstandigheden zouden de regelmatige gewelddadige uitspattingen van Hamas ook een hoge politieke prijs hebben vooral in termen van de steun van de bevolking voor Hamas. De enorme kosten die met de gewelddadige uitspattingen gepaard gaan, zouden dan ongetwijfeld op verschillende meer of minder leuke manieren op de eigen bevolking afgewenteld moeten worden. Het is maar zeer de vraag of Hamas zonder de hulp van Ploumen en co zichzelf politiek boven water zou kunnen houden zonder een Palestijnse lente te ontketenen.

Tot slot, de ontwikkelingshulp die nu aan de Palestijnse bevolking gegeven wordt, maakt de gevolgen van het doen en laten van Hamas voor die bevolking op de korte termijn iets minder zwaar. Dat is de onschuldige oorlogsslachtoffers natuurlijk gegund. Maar de andere kant van het verhaal is dat de woede en frustraties van de bevolking, die Hamas onder druk hadden kunnen zetten worden met die hulp enigszins gedempt en verdekt. Hamas hoeft op die manier de gevolgen van het eigen doen en laten niet te ondergaan, of in ieder geval minder sterk voelen, waardoor de volgende ramp voor de bevolking van Gaza weer aanstaande is.

Meer algemeen gesteld, door de hulp van de internationale gemeenschap aan de bevolking van de Gazastrook, is de politieke rationaliteit van de Hamas in een belangrijke mate ontkoppeld van de belangen en noden van de eigen burgerbevolking. Op korte termijn betekent dit dat Hamas politiek en financieel vrijwel kosteloos de eigen krankzinnig koers kan blijven varen, ten koste van de eigen bevolking. Op de langere termijn ondermijnt deze goedbedoelde hulp de ontwikkeling van gezonde politieke verhoudingen, van wederzijdse afhankelijkheid tussen volk en regering, die de basis vormen voor een goed functionerende Palestijnse samenleving. De hulp van Ploumen en co is mede verantwoordelijk voor de continuering van de politieke cultuur waarbij de gewone mensen van Gaza als menselijke schilden gebruikt worden.

Maar zoals vaker het geval is, 

Intellectuele Crisis Afgewend

Toen ik eerder op de dag hoorde dat het kabinet tegen de opwaardering van de status van de Palestijnse Autoriteit bij de VN was, viel ik bijna van mijn stoel. De wereld stond op zijn kop! "Kan een Nubiër zijn huid veranderen, of een panter zijn vlekken?", vroeg ik me af. Heb ik me zo enorm verkeken op de doelen en het intellect van dit kabinet? Maar gelukkig is er snel een einde gekomen aan deze verwarring:

"Een opwaardering van de status van de Palestijnse Autoriteit bij de Verenigde Naties is op dit moment 'niet opportuun', maar het kabinet is hier 'niet principieel' op tegen. Dat zei minister Frans Timmermans van Buitenlandse Zaken donderdag in een debat in de Tweede Kamer." (lees hier)

Gelukkig, ik ben niet gek. Onze versgekozen kabinet, de belichaming van onze democratische rechten en vrijheden, is in principe niet tegen de opwaardering van de status van de Palestijnse Autoriteit, wiens ongekozen "president" de kiemen van een Palestijnse rechtstaat en de democratische rechten van zijn eigen burgers doelbewust op grove wijze vertrapt:

"In an unprecedented move, Palestinian judges in the West Bank this week went on strike in protest against the Palestinian Authority's repeated attempts to meddle in the internal affairs of the judiciary system. The judges' protest shows that the Palestinian Authority is making a mockery of the courts in the West Bank. Moreover, it shows that the Palestinian Authority leadership wants the judges to issue verdicts that do not embarrass or harm senior Palestinian officials." (lees hier)

"A Palestinian commission of inquiry into the beating of Palestinian journalists and demonstrators in Ramallah has found that top officials in Mahmoud Abbas's office had ordered the assault. The discovery did not come as a surprise to many Palestinians, who have long been accusing the Palestinian leadership in the West Bank of waging a campaign of intimidation and terror against journalists, bloggers and political opponents." (lees hier)

Gelukkig, ik ben mijn verstand niet kwijt. Onze wereldkampioenen nivelleren zijn in principe niet tegen de opwaardering van de status van de Palestijnse Autoriteit, die haar eigen burgers besteelt en arm houdt:

"At a time when many Western governments, the World Bank and various international organizations are continuing to heap praise on the Palestinian Authority for implementing reforms, the deputy speaker of the Palestinian parliament, Hasan Khreishah, announced that financial and administrative corruption was now more widespread than ever.[...] the Palestinian government is in fact lying when it talks about a financial crisis; its main goal is to get Western and Arab donors to channel more funds to Ramallah: "Corruption in the Palestinian Authority is more widespread than in the past," he said." (lees hier)

"For years, the Palestinian Authority has been demanding that Israel lift travel restrictions imposed on West Bank Palestinians, but now that Israel has permitted tens of thousands of Muslims to visit its beaches and malls, Israel is being denounced. What is clear is that neither the Palestinian Authority nor Hamas wants to see Palestinians living a good life. Improving the living standards of Palestinians is something that these two parties are not interested in. They would rather see Palestinians direct all their anger and frustration only toward Israel." (lees hier)

Gelukkig, mijn brein functioneert. Onze grote bezuinigers, die de Nederlandse burgers om grote economische offers vragen, zijn in principe niet tegen de opwaardering van de status van de Palestijnse Autoriteit, die honderden miljoenen aan Nederlandse belastinggeld verkwanselt aan corruptie, genocidale en racistische propaganda en de sponsoring van terreur:

“Marcus and Zilberdik began their in-depth review of PA-approved media in May 2010, to determine how the PA responded to its commitments as put forth by the Quartet: to espouse nonviolence, to recognize the Jewish State of Israel, and to accept it as a partner for peace. […] the overwhelming conclusion was that messages put out directly or indirectly by the PA reflected a total abrogation of commitments to their own people,’ […] The book details hundreds of examples of cultural, educational and media sources that promote messages of hate among Palestinians and undermine the peace process with Israel. The book catalogues and contextualizes the PA’s numerous policies of glorifying terrorism, demonizing Israelis and Jews and rejecting Israel’s right to exist.” (lees hier)

"Zoals we weten zitten Hamas en Abbas al een tijdje samen in een zogenaamde Palestijnse eenheidsregering. Alle onderlinge onenigheid en strijd ten spijt, en ondanks alle beloften van de EU, betekent dit simpelweg dat ons belastinggeld via de Palestijnse Autoriteit onherroepelijk in handen van de Hamas terecht komt. En zo, via deze schijnheilige constructie, financieren wij de burgers van Nederland, de neonazi's in de Gazastrook." (lees hier)

"Blood stains could be seen up and down the stairwell of the Kiryat Malachi building where three Israelis were killed by a Gaza rocket on Thursday morning, and in the apartments on the top two floors the damage and disarray appeared almost as if a tornado had crashed into the building and scattered everything asunder." (lees hier)

Gelukkig. Ik ben gerustgesteld. In Nederland is alles zoals het hoort te zijn. De Timmermansen van dit land zijn nog altijd in Lalaland. Intellectuele crisis afgewend.

Shakespeare en het heden

Shakespeare schreef een gedicht (sonnet 66) dat mij erg aan het hedendaagse Nederland doet denken:

Tired with all these, for restful death I cry,
As, to behold desert a beggar born,
And needy nothing trimm'd in jollity,
And purest faith unhappily forsworn,
And guilded honour shamefully misplaced,
And maiden virtue rudely strumpeted,
And right perfection wrongfully disgraced,
And strength by limping sway disabled,
And art made tongue-tied by authority,
And folly doctor-like controlling skill,
And simple truth miscall'd simplicity,
And captive good attending captain ill:
Tired with all these, from these would I be gone,
Save that, to die, I leave my love alone.

Ludwig Kamphausen

De PVDVVDA En Het Midden-Oosten

Uit het regeerakkoord, kabinet Rutte II:

"Waar mogelijk draagt Nederland bij aan vrede en veiligheid in het Midden-Oosten en benut daarbij de goede banden met zowel Israël als de Palestijnse autoriteit." (lees hier)

Opmerkelijk. Er zijn nogal wat gewapende conflicten in de wereld, maar naast dat van Afghanistan waar Nederland direct bij betrokken is, wordt in het regeerakkoord alleen het Israëlische-Palestijnse conflict met naam en toenaam genoemd. En als we dat akkoord moeten geloven, voert de hoofdweg naar vrede en veiligheid in het Midden-Oosten via het Israëlische-Palestijnse conflict. Echt waar, meneer Timmermans?

"I decided to write this article after I saw photos and reports about a starving child in Yemen, a burned ancient Aleppo souk in Syria, the under developed Sinai in Egypt, car bombs in Iraq and the destroyed buildings in Libya. The photos and the reports were shown on the Al-Arabiya network, which is the most watched and respected news outlet in the Middle East.

The common thing among all what I saw is that the destruction and the atrocities are not done by an outside enemy. The starvation, the killings and the destruction in these Arab countries are done by the same hands that are supposed to protect and build the unity of these countries and safeguard the people of these countries. So, the question now is that who is the real enemy of the Arab world?

The Arab world wasted hundreds of billions of dollars and lost tens of thousands of innocent lives fighting Israel, which they considered is their sworn enemy, an enemy whose existence they never recognized. The Arab world has many enemies and Israel should have been at the bottom of the list. The real enemies of the Arab world are corruption, lack of good education, lack of good health care, lack of freedom, lack of respect for the human lives and finally, the Arab world had many dictators who used the Arab-Israeli conflict to suppress their own people." (lees hier)

"Solve the Palestinian problem and you solve the problems of the world. Or at least the region. Wrong then, wrong now, according to a senior Arab political source. “Make no mistake,” he told me earnestly over dinner last week, “We are on the brink of a catastrophe. And it has nothing whatever to do with the Israeli-Palestinian conflict." He added:

'The Palestinians have never been among the top-10 priorities of any Arab government. Arab leaders don’t give a damn about the Palestinians. They have simply used the Palestinian issue to divert attention from their own failures – to cover up their ineptitude, inadequacies and corruption. Their oppressive security measures were never meant to combat ‘Zionist aggression’ but to suppress the anger of their own people. It’s been an exercise in cynicism, pure and simple. And even Western governments swallowed it.'” (lees hier)

Als we iets hadden moeten leren van de inmiddels twee jaar durende "Arabische lente" is dat de hoofdweg naar vrede en veiligheid in het Midden-Oosten niet via het Israëlische-Palestijnse conflict voert, dat dat conflict niet de oorzaak is van alle ellende aldaar, maar juist het resultaat is van de waanzin, die het Midden-Oosten al tientallen jaren in zijn greep houdt. Het is nogal beschamend en zorgelijk dat onze nieuwe kabinet deze evidentie nog niet heeft kunnen internaliseren.

De PVDVVDA En Europa

Echte liefde

Uit het regeerakkoord, kabinet Rutte II:

"Europa is van groot belang voor onze vrede, veiligheid en welvaart. We verdienen er ons geld; onze banen zijn er voor een groot deel van afhankelijk. De interne markt is de kern van de Europese samenwerking [...] Als het goed gaat met Europa gaat het goed met Nederland. Een crisis in Europa voelt Nederland heftiger dan veel andere landen. Daarom hebben we belang bij een sterk Europa dat zo snel mogelijk de crisis overwint.

Landen gaan zelf over hun eigen beleid maar voor het voortbestaan van de euro is het van cruciaal belang dat alle landen financieel-economisch sterker worden en daarbij naar elkaar toegroeien. Om economische onbalans te voorkomen, houden landen elkaar effectief aan afspraken en worden controlemechanismen waar nodig versterkt.

Nederland steunt de stapsgewijze totstandkoming van een Europese bankenunie. Er dient zo snel mogelijk sprake te zijn van effectief Europees bankentoezicht en opschoning van balansen. Onder strikte voorwaarden kan daarbij directe bankensteun uit het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM) aan de orde zijn. Sluitstuk is een gemeenschappelijke resolutiemechanisme en een Europees depositogarantiestelsel.

De positie van de Eurocommissaris voor economische en monetaire zaken zal verder versterkt moeten worden."

In een recente blog hebben wij de vraag gesteld of de VVD inderdaad de eurosceptische partij van Nederland geworden is. Wij hebben een negatief antwoord gegeven:

"De liefdevolle omhelzing van het euroscepticisme door de VVD lijkt een klassiek geval te zijn van wat sociologen coöptatie noemen. Vertegenwoordigers van de status quo, in casu de VVD, incorporeren onwelgevallige politieke standpunten, het hardcore euroscepticisme, in een afgewaterde vorm om daarmee een bedreiging voor de pro-Europese status quo af te wenden."

Het zou natuurlijk in de praktijk nog moeten blijken, maar de inhoud van het regeerakkoord lijkt onze vermoedens te bevestigen. Om te beginnen, in het regeerakkoord van de PVDVVDA staat nergens dat het kabinet Rutte II zich zou verzetten tegen verdere overdracht van macht aan de EU of tegen een federale Europa. Dit zwijgen spreekt boekdelen.

Wat wel in dat regeerakkoord staat zijn tal van maatregelen die een vergaande versterking van de Europese economische samenwerking beogen. De eurocrisis moet bestreden en overwonnen worden, Nederland blijft in de eurozone, er moet en bankenunie komen, het ESM, een nieuwe Eurocommissaris Europese depositogarantiestelsel en een effectief controlemechanisme waardoor landen aan hun afspraken gehouden kunnen worden (tanks en soldaten, meneer Rutte?).

Zoals we de afgelopen tijd wel vaker hebben gezegd, deze ogenschijnlijke economische en dus apolitieke maatregelen, zijn alles behalve apolitiek. Als de eurocrisis ons iets duidelijk heeft gemaakt, is dat het functioneren van de Eurozone sterk afhankelijk is van de politieke eenheid binnen Europa. De eurocrisis is in eerste instantie een politieke crisis en daarom is de oplossing van de crisis in de kern ook een politieke oplossing. Dat de economische samenwerking in Europa eindeloos versterkt kan worden zonder verdere versterking van de politieke macht van de EU is een mythe. En dat weten ze bij de PVDVVDA verdomd goed.

Wat in dit verband ook een teken aan de wand is, is de benoeming van de heer Timmermans als onze minister van buitenlandse zaken. Als het aan de heer Timmermans ligt dan zou Nederland het liefst door de VN geregeerd moeten worden. Maar helaas moeten alle mensen eerst nog broeders worden. De EU is voor hem een goede tussenoplossing. Van de heer Timmermans, met zijn onuitstaanbare politiek correcte logica, kunnen we zeker geen eurosceptisch beleid verwachten en daar heeft de VVD mee ingestemd.

Men zou kunnen beweren dat dit duidelijk pro-Europese regeerakkoord bewijst nog niet dat de VVD geen eurosecptische partij is. De VVD moest nu eenmaal regeren met een pro-Europese partij en dit is de prijs die daarvoor betaald moest worden. Maar zoals we in de bovengenoemde blog al hebben beargumenteerd, dit klop niet. In de kern is de positie van de VVD t.o.v. de EU sterk bepaald door de gedachte dat de interne Europese markt bevorderlijk, zo niet noodzakelijk is voor onze welvaart, en dat het bestaan en functioneren van die markt om een compacte doch sterke EU vraagt. Dit is de simpele logica die de VVD aan de EU bindt. Om die reden is het niet onvoorstelbaar dat de VVD een heel eind mee zou willen gaan met de logica van 'meer Europa'. De samenwerking met de PVDA dwingt de VVD dus niet tot 'ideologische overgave' of tot het 'afschudden van haar ideologische veren', maar maakt de ingebouwde pro-Europese houding van de VVD zichtbaar.

Wat dit regeerakkoord weer eens lat zien is dat, wat deze kwestie van de EU betreft, alle Nederlandse politieke partijen (behalve de PVV misschien) op een ideologisch kluitje zitten. De discussie over de wenselijkheid van de euro en de EU vindt nauwelijks plaats in de politiek zelf, maar vooral tussen vertegenwoordigers van het politieke establishment en personen en groeperingen daarbuiten. Wat dat betreft lijkt Nederland steeds meer op een eenpartijstaat, het land van vijftig tinten PVDA. Ik heb het vermoeden dat de wederopstanding van Wilders en zijn PVV nabij is.