Dat Europese Leger....

Een tijdje geleden hebben we dit geschreven:

"De EU heeft deze crisis niet om interne redenen veroorzaakt, ik geloof althans niet in dat soort complottheorieën (een mooi Russisch woord overigens), maar onze meesters maken er alweer handig gebruik van [...] Het is het repressieve vermogen, zeg maar de tanks en de soldaten, dat de EU van een hoogdravende praatclub tot een werkelijke politieke unie zou maken. En dat weten onze meesters heel goed. Naar aanleiding van de huidige crisis kunnen we daarom binnenkort weer de verhalen in de media verwachten over de dringende noodzaak van een gemeenschappelijk Europees leger, dat ons tegen boze buitenwereld zou moeten beschermen. We zullen de media wat betreft goed in de gaten houden!" (lees hier)

We zijn nu een aantal weken verder en ze zijn al begonnen. Weliswaar omzichtig een bescheiden, maar die discussie wordt al gevoerd:

"Het Nederlandse kabinet reageerde zuinig. PvdA-minister Jeroen Dijsselbloem (Financiën) noemde hogere defensie-uitgaven 'een slecht idee', want dan moet hij elders bezuinigen en dat maakt het economisch herstel moeilijker [...] VVD-premier Mark Rutte drukte zich iets genuanceerder uit, maar ook hij voelt er niets voor om de tot op het bot uitgemergelde krijgsmacht te versterken. VVD-minister Jeanine Hennis van Defensie reist binnenkort naar de Volksrepubliek China om zoete broodjes te bakken. En PvdA-minister Frans Timmermans van Buitenlandse Zaken beweerde dat de Europese defensie niet met extra uitgaven, maar door intensievere samenwerking verstevigt." (lees hier)

"En nu ik toch Rusland noem, de forse bezuinigingen op defensie in vrijwel alle lidstaten wordt nu door menigeen gehekeld. Barack Obama voorop. Maar het is een illusie te denken dat in deze tijd Europese landen miljarden extra aan defensie gaan uitgeven. Wat wel kan is dat we Europees veel meer samen gaan werken. De vergelijking wordt vaker gemaakt, maar is daardoor niet minder raak. Alle Europese lidstaten geven gezamenlijk 42 procent van de Amerikaanse defensie-uitgaven uit. Maar de operationaliteit is slechts 10 procent van die van de Verenigde Staten. Door samen te werken kunnen we dus én besparen op defensie én onze defensiekracht versterken. Wie wil dat nou niet? Uit de gesprekken die Alexander Pechtold met PVV-stemmers voerde en die hij publiceerde, bleek ook dat een Europees leger voor enkelen een prima optie zou zijn. Veel effectiever. " (lees hier)

 We komen hier op terug!

Water, energie en voedsel, toekomstige conflicten in Azie.

Waarschijnlijk zal de vraag naar energie en de consumptie van energie Azie de komende jaren sterk toenemen. Wat wil dit zeggen voor de verbanden tussen water, energie en voedsel?
 
De verbanden tussen deze drie zijn als volgt: water en enrgie zijn nodig om voedsel te produceren. Maar, er is ook energie nodig om water te distribueren en er is water nodig om energie op te wekken. De toeneemende druk op zowel de voedselvoorziening als de energievoorziening [ de volgende link moet ik nog toevoegen http://asia.nikkei.com/Viewpoints/Geopolitico/Brahma-Chellaney-Energy-challenges-test-water-stressed-Asia] in Azie levert de volgende problemen op;
 
Groundwater extraction is particularly energy-intensive, and sinking water tables across much of Asia have significantly increased the energy needed to bring the same quantity of water to the surface. The expanding output of biofuels from irrigated crops has emerged as another important source of growing energy-related water consumption.
 
Want:
 
Water constraints are increasingly shaping Asian decisions about energy facilities, cooling technologies and plant sites. For example, all new nuclear plants in Asia -- the center of global nuclear power construction -- are located along coastlines so that these water-guzzling facilities can draw more on seawater. Yet, seaside reactors face major risks from global-warming-induced natural disasters, as highlighted by Japan's Fukushima disaster in 2011, which though tsunami-induced, showed the risks of sudden sea changes. Southeast Asia, with 3.3% of global landmass but more than 11% of the world's coastline, is particularly vulnerable to water-related disasters.
 
Dus, gezien er steeds meer water gebruikt moet worden voor een toenemend energiegebruik, worden energiecentrales gebouwd op plaatsen met veel water, zoals kustlijnen. Dit levert extra gevaar op zoals is gebleken in Fukushima.
 
En:
 
In an increasingly water-stressed Asia, the struggle for water is not only escalating political tensions and intensifying the impact on ecosystems, but it is also crimping rapid expansion of the region's energy infrastructure. In many Asian countries, decisions about where to place new energy plants are increasingly constrained due to inadequate availability of local water.
 
Natuurlijk zorgen de water tekorten en de energie tekorten voor spanningen tussen landen als China, Japan, Vietnam, etc.. Gezien het onderstaande citaat, waaruit blijkt dat ook schaliegas en schalieolie hier geen redding zal bieden in het geval van China, is er een kans dat dit erger gaat worden:
 
One key reason why China has failed to develop its shale hydrocarbon industry is water paucity. To initially stimulate a shale well, millions of gallons of water must be shot into it to crack the shale rock and get crude oil, natural gas or natural-gaslike liquids flowing.
About 56,150 cu. feet (1,590 cu. meters) of water is used for every 1 million cu. feet of gas that comes from shale. Shale oil development is typically several times more water intensive than shale gas. China has impressive shale-hydrocarbon deposits, but these are largely located in areas where water resources are already scarce or under pressure.
 
China probeert dit deels op te lossen door olie te importeren uit de Perzische golf en uit Afrika. Om dit te bewerkstelligen is China bezig met de constructie van diverse militaire marine bases. Een ander deel van de oplossing die China nastreeft is het verkrijgen van energie uit de gasvoorraden van de diverse eilandengroepen waarover ze onder andere met Japan conflicten over hebben.  
 
Maar in het geval van de Senkaku eilanden [http://asia.nikkei.com/Viewpoints/Geopolitico/Arthur-Waldron-Japan-needs-its-own-military-might]   komt er een complicerende factor bij. China wil om de bovengenoemde redenen een sterke uitbreiding van de marine. En Japan  en India ook. Dit tekort aan water, energie en voedsel heeft dus een wapenwedloop tot gevolg. En bovendien wil China  de Senkaku eilanden hebben, niet alleen om het gas en de visvoorraden, maar ook omdat Senkaku zo dicht bij China ligt dat de routes die de Chineze marine zegt nodig te hebben nu door Japan militair gecontroleerde gebieden gaan. Het is dus zo dat China meer energie nodig heeft. En om dit te bewerkstelligen moet  de Chineze marine meer ruimte krijgen. Gezien ook Japan, Zuid-Korea, Vietnam en diverse andere landen in de regio zo hun ambities hebben is dit niet ongevaarlijk te noemen. Vooral omdat, volgens het Japanse perspectief  Okinawa zo direct onder bedreiging van de Chineze marine komt.
 
Ondertussen probeert China de klap deels op te vangen op de volgende mannier:
 
Furthermore, China's fears that hostile naval forces could hold its economy hostage by interdicting its oil imports have prompted it to build a massive oil reserve, and to plan two strategic energy corridors in southern Asia. The corridors will provide a more direct transport route for oil and liquefied gas from Africa and the Persian Gulf, while minimizing exposure to sea lanes policed by the U.S. Navy.
One such corridor extends 800km from the Bay of Bengal across Myanmar to southern China. In addition to gas pipelines -- the first was completed last year -- it will include a high-speed railway and a highway from Myanmar's west coast to China's Yunnan Province, offering China's remote interior provinces a link to the sea for the first time.
The other corridor -- work on which has been delayed due to a separatist insurrection in Pakistan's Baluchistan Province -- will stretch from the Chinese-operated port at Gwadar, near Pakistan's border with Iran, through the Karakoram mountains to the landlocked, energy-producing Xinjiang Uighur Autonomous Region of China. Notably, with Pakistan giving China control of its strategic Gwadar Port in early 2013, the path has been opened for the Chinese government to build a naval base there.
 
Maar of dit zal helpen valt nog maar te bezien. De problemen zijn groot. En bovendien zijn zaken zoals energietekort, watertekort en voedseltekort het soort zaken waar bevolkingen onrustig van worden. 
 
Ludwig Kamphausen