Kinderpolitiek

Elsevier.nl, dinsdag 15/01/2013:

"Een groot deel van de Tweede Kamer is boos over de 5 miljard euro die de Europese Unie overmaakt naar Egypte. Een meerderheid van de Kamer nam geen genoegen met de uitleg van minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans (PvdA).

Volgens Timmermans gaat het om een oude toezegging aan Egypte en wordt het geld alleen verstrekt als het land zich aan de eisen houdt die de EU stelt aan democratie en mensenrechten. Maar de PVV, het CDA, de ChristenUnie, de SGP en zelfs de Kamerfractie van regeringspartij VVD neemt geen genoegen met de bedarende woorden van de minister." (lees hier)

Stoere taal. Maar het simpele en pijnlijke feit is dat onze minister van buitenlandse zaken en onze dapper-klinkende parlementariërs niet veel kunnen doen aan deze gang van zaken. "President" Van Rompuy, de Europese Commissie en mevrouw Ashton, de EU-buitenlandgezant, hebben de bevoegdheden, invloed en budgetten om deze bedenkelijke steun aan de theocraten in Egypte door te zetten, ongeacht wat onze verontwaardigde parlementariërs er van vinden.

Ongekozen Europese apparatsjiks in niet-democratische Europese instituties kunnen met onze belastinggeld en in strijd met onze waarden en belangen de radicale theocraten in Egypte financieel steunen. Onze eigen democratisch gekozen parlementariërs kunnen daarentegen alleen nog kinderpolitiek bedrijven in de Haagse zandbak. En alle stoere retoriek ten spijt, dit is wat vele van onze parlementariërs ook het liefst blijven doen:

"De Britse premier David Cameron kan Nederland niet verleiden tot het steunen van een Brits terugtreden uit de Europese Unie. Zijn speech van komende vrijdag in Nederland verandert het Nederlandse EU-beleid niet [...] 

'Nederland is niet voor opt-outs, zijn we nooit geweest,' zo zinspeelde Timmermans op het terugtrekken van politieke bevoegdheden van Brussel naar Londen waarvoor Cameron vrijdag mogelijk gaat pleiten. 'Wij zullen er alles aan doen om de Britten aan boord te houden'. (lees hier)

Ik kan de verontwaardiging van onze parlementariërs inhoudelijk wel begrijpen, deze financiële steun aan de radicale theocraten in Egypte is absurd,  maar ergens is die verontwaardiging ook een beetje schijnheilig. Zij hebben ten slotte zelf voor de Haagse zandbak gekozen.