Een Onbegrijpelijke Liefde

De New York Times van afgelopen zaterdag:

"A United Nations Security Council effort to end the violence in Syria collapsed in acrimony and a veto by Russia and China on Saturday, hours after the Syrian military attacked the ravaged city of Homs in what opposition leaders described as the bloodiest government assault in the nearly 11-month-old uprising.

 The veto and the mounting violence underlined the dynamics shaping what is proving to be the Arab world’s bloodiest revolt: diplomatic stalemate and failure as Syria plunges deeper into what many are already calling a civil war. Diplomats have lamented their lack of options in pressuring the Syrian government, and even some Syrian dissidents worry about what the growing confrontation will mean for a country reeling from bloodshed and hardship."

Zoals Melanie Phillips opmerkt, dit disfunctioneren van de VN is endemisch:

"What this veto does is instead to demonstrate in the starkest way the utter intrinsic bankruptcy of the UN. For Russia is actually propping up the Assad regime, and has supplied it with the weapons being used to massacre Syria’s population. Yet through its membership of the UN Security Council, Russia is able to block a move to end that bloodshed. This is tantamount to the fox being given control of the hen-house. But this is not an aberration. The idea that the UN purports to be an honest broker in trying to bring peace and justice to the world when so many of its members are tyrannies, or that it is entitled to sit in judgment over human rights abuses when countries such as China, Cuba or Saudi Arabia are on its Human Rights Council, is a sick joke. And yet the UN is considered to be so authoritative that no country can now go to war without its imprimatur."

Deze harde uithaal richting de VN kan niet zomaar afgedaan worden als het opportunistische gescheld van een verstookte VN-basher. De empirische bewijzen voor het disfunctioneren van de VN op de gebieden van de internationale veiligheid en de mensenrechten zijn inmiddels onmogelijk te negeren en te ontkennen.

"Een snel onderzoek naar oorlogen in de 20ste eeuw levert interessante cijfers op. In de jaren na de oprichting van de VN in 1945, zijn er meer oorlogen geweest, dan in de jaren daarvoor. Dit lijkt in eerste instantie niet op te wijzen dat de VN iets heeft bijgedragen aan een veiliger en meer vreedzame wereld. Je zou bijna willen concluderen dat het streven naar een vreedzame en veilige wereld om de opheffing van de VN vraagt..."(zie hier)

"In a recently-released scorecard on the HRC’s performance over the past year, the Geneva-based NGO U.N. Watch said 18 out of 30 key resolutions passed were “actually counterproductive to human rights.” They included resolutions on Sri Lanka, Sudan, the Israeli-Palestinian conflict and religious “defamation.” The scorecard also found that only 13 of the council’s 47 members had voted in a way deemed positive in upholding human rights – European countries plus Canada, Japan and South Korea." (zie hier)

En zoals we in een eerdere blog hebben beargumenteerd, dit disfunctioneren is ingegeven door het operationele en ideologische DNA van de VN en is daarom onvermijdelijk:

"In het VN-systeem zijn de noties van legaliteit en juistheid de facto van elkaar ontkoppeld. Elke relatie tussen de minimalistische, zoniet nihilistische legaliteitsnotie van de VN en de verheven doelstellingen van die organisatie op het gebied van de internationale vrede en veiligheid en de mensenrechten is simpelweg toevallig. De VN kan soms per toeval successen boeken, maar het is zeer de vraag of die de eigen doelen op een standvastige en consistente wijze kan nastreven."

De liefde van vele van onze politici en intellectuelen voor deze organisatie is inmiddels moeilijk te begrijpen geworden, maar misschien is het verkeerd of zelfs dom om liefde te willen begrijpen