Een Frisse En Vrolijke Crisis

Een interessant bericht op NU.nl:

"De kosten van fosfaatuitputting door biobrandstoffen zijn veel groter dan de winst die wordt gepakt op de vermeden uitstoot van CO2. Dat blijkt uit een onderzoek van de Wageningen University. Het gebruik van grote hoeveelheden fosfaat brengt namelijk de toekomstige voedselproductie in gevaar. De uit planten gewonnen biobrandstof wordt, naar Europese richtlijnen, bijgemengd in traditionele benzine en diesel. Dat levert een verminderde uitstoot van CO2 op." (lees hier)

Wat hier in zoveel woorden staat is dat EU-maatregelen ter vermindering van CO2-uitstoot en dus ter bestrijding van de vermeende opwarming van de aarde, een gevaar vormen voor onze toekomstige voedselproductie. Deze zeer dure Europese inspanningen ter bestrijding van de opwarming van de aarde, die onze voedselproductie in gevaar brengen, zijn helaas niet zo effectief:

"Emissions of carbon dioxide and other gases increased by 2.4% as some EU countries bounced back from recession, the European Environment Agency said. In addition, a colder winter than the previous year led to higher heating demand, the EEA added. EEA Executive Director Jacqueline McGlade said: "Emissions increased in 2010. This rebound effect was expected as most of Europe came out of recession."(lees hier)

Alle honderden miljoenen Euro's ten spijt, de Europese CO2-uitstoot is in 2010 met 2.4% gestegen. Men zou natuurlijk kunnen beweren dat zonder die zeer dure inspanningen de Europese CO2-uitstoot vele malen hoger zou zijn geweest. Het is echter zuur om te moeten constateren dat onze CO2-uitstoot blijft stijgen terwijl de EU reductie van die uitstoot nastreeft en predikt. Maar belangrijker is dat de Europese inspanningen op dat gebied hoe dan ook gedoemd zijn om te mislukken door de immense stijging van de CO2-uitstoot door landen zoals China en India. De EU vergooit honderden miljoenen Euro's aan een volstrekt kansloos beleid dat ook nog onze voedselvoorziening in gevaar brengt.

Dit alles wordt ook nog op het spel gezet om een probleem tegen te gaan, de opwarming van de aarde door CO2-uitstoot, waarvan we niet weten of het werkelijk een probleem is. Het is natuurlijk niet aan mij om te bepalen dat de broeikastheorie niet waar is, maar iedereen die de discussie de afgelopen jaren heeft gevolgd zou kunnen weten dat de wetenschappelijke discussie over deze theorie nog lang niet afgelopen is (zie hier, hier, hier, hier, hier en hier). Hier is Marcel Crok in zijn boek 'De staat van het Klimaat':

"Mijn stelling is dat er maar twee harde feiten zijn in het klimaatdebat. Het eerste is dat de toename van CO2 in de atmosfeer vrijwel zeker is toe te schrijven aan de mens. Het tweede feit is dat de aarde sinds het begin van de industriële revolutie wat is opgewarmd. Aan het tweede feit voeg ik meteen toe dat de mate van opwarming nog zeer omstreden is [...] Je zou het tweede feit dus ook een half feit kunnen noemen. Met slechts een harde feit, een tweede wat zachter feit en een systeem zo complex als het klimaat, is het geen wonder dat er verhitte debatten ontstaan tussen wetenschappers. Het zou eerder een wonder zijn als de wetenschap 'eruit' zou zijn." 

De EU vergooit dus honderden miljoenen Euro's aan een volstrekt ineffectief CO2-beleid, dat een probleem moet tegen gaan waarvan we helemaal niet weten of het werkelijk bestaat en dat onze voedselvoorziening in gevaar brengt. Zijn ze daar helemaal gek geworden bij de EU? Nee, dat zou althans iets te gemakkelijk zijn. Een stevige klimaatcrisis, of beter gezegd de angst daarvoor, komt politiek goed uit voor onze meesters in Brussel, die de macht van de EU willen vergroten en hun eigen bestaan rechtvaardigen. De vermeende opwarming van de aarde met zijn transnationale karakter en vermeende desastreuze gevolgen is typisch zo'n crisis die om meer Europa vraagt:

"It might come as a surprise, then, [...] to realise that in the eyes of those Eurocrats who inhabit the Brussels bubble, things are going pretty well. That’s because the present euro crisis is an inevitable consequence of a deliberate choice. For them it is all part of a greater long-term project: a ‘beneficial crisis’ that will help hasten their ultimate goal of a federal European state.This is not fanciful mischief making. Would that it were! One powerful Eurocrat, who is today at the epicentre of EU affairs, once described to me the three great crises the EU has experienced since 1991 in exactly these terms.

The first was the rejection of the EU Constitution in France, the Netherlands and Ireland. Ultimately, of course, the Eurocrats repackaged the document to be incomprehensible (as the constitution’s author, former President Giscard d’Estaing, openly admitted). It was then imposed as the ‘Lisbon Treaty’ with the Irish forced to vote again to give the ‘right’ answer. The second crisis was over the endlessly intrusive EU climate policy. It was intended to make Europeans love the ‘Environment Union’, [...]. The third crisis is the big one: the euro. All three, my Eurocrat suggested, were ‘beneficial’ in that they had all resulted in ‘more Europe’." (lees hier)

Nee, onze meesters in Brussel zijn niet gek. Een frisse en vrolijke crisis op zijn tijd is goed voor onze meesters. Die zijn immers mede door dat soort crises groot geworden.