Tegen De Europese Unie En Niet...(II)

Wie tegen de Europese Unie (EU) is, is gek! De EU heeft ons immers vele jaren van vrede gebracht en daarom zijn er geen rationele argumenten tegen de EU: ergo, je bent gek als je tegen de EU bent. Wie tegen de EU is moet ook wel een nationalist zijn en gezien de ongekende rampen die het nationalisme in de 20ste eeuw heeft veroorzaakt, moet je wel gek zijn om een nationalist te zijn. En natuurlijk, Wilders is ook tegen de EU... Een aantal kleine tegenwerpingen afkomstig van een niet volslagen ongezonde geest:

1. Het valt niet te ontkennen dat wij in Europa inmiddels een ongekend lange periode van vrede meemaken en dat deze periode parallel loopt aan het ontstaan en de ontwikkeling van de EU. Deze evidente historische correlatie is echter nog geen oorzakelijk verband. M.a.w. uit deze historische correlatie volgt niet uit dat de EU de oorzaak is van de lange periode van vrede die we nu in Europa mogen meemaken. Deze historische correlatie tot een oorzakelijk verband te bombarderen is wat we normaal gesproken een drogreden noemen. Daarnaast kan de relatief lange vrede die wij in Europa meemaken ook nog op andere manieren verklaard worden. De invloed van twee wereldoorlogen op de Europese geest, de koude oorlog en de relatief snelle en sterke democratisering van de Europese naties zijn maar een aantal alternatieve of in ieder geval additionele verklaringen. Het argument dat de EU de oorzaak is van de vrede in Europa is dus niet alleen ongeldig, maar misschien zelfs onwaar en in ieder geval veel te simplistisch.

2. Wie tegen de EU is, is niet per definitie een nationalist. Je kan immers argumenten tegen de EU en voor het behoud van de nationale staten hebben, die niets te maken hebben met het nationalisme als zodanig. Bijvoorbeeld, het argument dat de EU ondemocratisch is en dat democratie alleen in de context van de nationale staat te realiseren is, is geen nationalistisch argument, maar een argument over de waarde en mogelijkheidsvoorwaarden van democratie. Nationalisme is ook niet per se slecht. Het Amerikaanse en Engelse nationalisme heeft een belangrijke rol gespeeld bij de overwinning op de Nazi's, om iets kleins te noemen. Concrete uitingen van nationalisme kunnen dus zowel goed als slecht zijn. Dit zal afhangen van de verschillende omstandigheden waarin het nationalisme in een bepaalde samenleving gestalte krijgt. Ten slotte, feitelijk  is het niet zo duidelijk dat de EU ons van het spook van het nationalisme heeft weten te verlossen. Recente gebeurtenissen en ontwikkelingen rond de Eurocrisis suggereren het omgekeerde: de steeds verdergaande uitbreiding van de EU heeft het nationalisme in Europa weer wakker gemaakt en versterkt.

"The journalist then asked whether I thought that nationalism was dangerous. The question implied that the choice before Europe was between the European Union and fascism: that all that stood between us and the ascension to power of new Mussolinis, Francos, and Hitlers were the free lunches of senior Eurocrats. I replied that dangerous forms of nationalism existed, of course, but that in the present circumstances, supranationalism represented by far the greater danger. Not only was such supranationalism undemocratic, for it reflected no widespread demand or sentiment among the population; it also risked provoking the very kind of nationalism against which it was to stand as the bulwark. Further, the breakup of supranational polities in Europe tends to be messy, as history demonstrates.."(lees hier)

3. Een serieus politiek debat vereist dat men ook aandacht voor de boodschap heeft en niet louter en alleen voor de boodschapper. Men kan misschien redenen hebben om Wilders te verachten, maar niet alles wat hij zegt is per definitie onjuist of onwaar. Dat geldt zeker voor zijn stelling dat 'Brussel' ondemocratisch is. Feitelijk kan niemand met droge ogen beweren dat de EU een toonbeeld is van een goed-functionerende democratie (en dit is nog eufemistisch uitgedrukt). Het Europese project was ook nooit een democratisch project, maar een elitair en bijna geheimzinnig project, dat zich al te vaak in Duitse en Franse achterkamers voltrok. Sterker nog, het project was van begin af aan, en niet altijd onbewust, anti-democratisch geweest. Het einddoel daarvan, de Verenigde Staten van Europa, staat immers op gespannen voet met de democratie. Dit brengt ons bij het volgende punt.

Supporters van het Europese project, denk aan onze eigen Alexander Pechtold, beweren vaak dat het onmiskenbare democratische tekort van de EU reparabel is. Maar dit optimisme is niet bepaald gegrond. Een democratie, zoals de naam het zegt, vraagt om een demos en een demos is geen abstract en bedacht geheel van honderden miljoenen individuen met zeer uiteenlopende culturele, religieuze, etnische, nationale en institutionele achtergronden. Een demos vraagt om een gemeenschappelijke taal, cultuur, instituten en geschiedenis en om een sterk gedeeld realiteitsbesef en een gevoel van lotsverbondenheid, die kunnen ontstaan en bestaan als mensen werkelijk, langdurig en nauw met elkaar moeten samenleven. Men zou zich niet geheel onterecht kunnen afvragen of de 17 miljoen inwoners van Nederland nog een demos vormen, maar de pakweg 500 miljoen inwoners van de EU vormen zeker geen demos en zonder demos is er geen democratie. Wat dat betreft mag de federalist Pechtold de 'D' van D66 wel afschaffen.

Wie tegen Europese samenwerking is, is inderdaad zoals een gek die de wisseling van eb en vloed probeert tegen te houden, maar het argument gaat veelal om de politieke grondvorm en de sterkte van de samenwerking en niet om het nut en de noodzaak daarvan. 

De Houdbaarheidsdatum Van De Eurocrisis

Elsevier, donderdag 24/05/2012:

"EU-leiders spreken niet over Grieks vertrek uit eurozone. Griekenland moet de afspraken die het land heeft gemaakt met de Europese Unie nakomen. 'Dat is de beste garantie voor een meer welvarende toekomst van Griekenland in de eurozone.' [...] Volgens demissionair premier Mark Rutte (VVD) is niet gesproken over een Grieks vertrek uit de eurozone. De Europese leiders geven aan te hopen dat bij de verkiezingen van 17 juni een regering wordt gekozen die voldoende meerderheid heeft in het parlement om de bezuinigingsmaatregelen door te voeren." (lees hier)

Dit is niet geheel verrassend. Zoals we eerder op deze blog betoogd hebben, de EU is in eerste instantie geen economisch project, maar een politiek project. De economische en finaciële unificatie van Europa is niet het doel van de EU, maar een middel om een politieke unie, de Verenigde Staten van Europa, te creëren of in ieder geval dichterbij te brengen. Uitgaande van deze politieke logica zou men de politieke ambities van de EU niet zozeer laten leiden door economische overwegingen, men zou eerder de moeilijke economische situatie willen gebruiken om de politieke ambities van de EU te verwezenlijken. Sterker nog, er zijn steeds meer aanwijzingen dat de huidige crisis bewust gecreëerd is. Met 'bewust gecreëerd' wordt bedoeld dat de politici die toen besloten hebben om de Euro in te voeren en die bepaalden welke landen de Euro zouden mogen invoeren wel degelijk op de hoogte waren van de enorme problemen en risico's die daarmee samenhingen. Desondanks is er voor gekozen om het project door te zetten:

Historicus Nial Ferguson: "I think it's worth considering that the architects of the monetary union knew all along that it would lead to a crisis and the crisis would lead to a federal solution. I'm not quite sure how far that was articulated, but I think it was implicit. In fact, you could say it was actually designed to create a crisis," he says. In the late 1990s, an internal paper circulated in the Bank of England about a hypothetical break­up of the single currency. It floated the idea that "country I" — and the supposed identity of country I could be speculated upon but was never made explicit — would run an unsustainable deficit. Because there was no legal exit from the single currency, the costs of any exit would be sky high. "And," Ferguson says, "it was designedly so. That point has held good." (lees hier)

"Newly revealed German government documents reveal that many in Helmut Kohl's Chancellery had deep doubts about a European common currency when it was introduced in 1998. First and foremost, experts pointed to Italy as being the euro's weak link. The early shortcomings have yet to be corrected." (lees hier)

Het is echter de vraag of de voortzetting van de crisis de verwezenlijking van de Verenigde Staten van Europa dichterbij brengt. Zijn we inmiddels niet in een fase beland waarin de voortdurende crisis in dat opzichte contraproductief is geworden, waarin eurosceptische en nationalistische krachten steeds sterker worden en het hele project bedreigen?

“In his bleakest assessment to date, Mr Clegg admitted that his beloved European project faces a “huge” crisis of confidence as the public loses faith in the EU “as a whole”.At the moment, what’s happening is you have one emergency summit after another; you have one election after the other; you have one bail out after the other. “This cannot carry on because the combination of economic insecurity and political paralysis, we know this from the history of our continent, is the ideal recipe for an increase in extremism and xenophobia. “I, as a passionate Liberal and pro-European, think it would be a disaster if a lack of grip and a lack of a comprehensive solution were to lead to a push towards the extreme Right or the extreme Left.” (lees hier)

Zijn ze daar in Brussel vergeten om op de houdbaarheidsdatum van de crisis te letten?

Gedicht van Mandelstam

In 1923 schreef Osip Mandelstam het volgende gedicht over het tijdperk waarin hij leefde en de mensen waar hij mee te maken had (http://fiercefragile.com/2011/05/19/the-age-osip-mandelstam/) bvertaling uit het Russisch):

My Age

 

My beast, my age, who will try
to look you in the eye,
and weld the vertebrae
of century to century,
with blood? Creating blood
pours out of mortal things:
only the parasitic shudder,
when the new world sings.

As long as it still has life,
the creature lifts its bone,
and, along the secret line
of the spine, waves foam.
Once more life’s crown,
like a lamb, is sacrificed,
cartilage under the knife -
the age of the new-born.
To free life from jail,
and begin a new absolute,
the mass of knotted days
must be linked by means of a flute.
With human anguish
the age rocks the wave’s mass,
and the golden measure’s hissed
by a viper in the grass.
And new buds will swell, intact,
the green shoots engage,
but your spine is cracked
my beautiful, pitiful, age.
And grimacing dumbly, you writhe,
look back, feebly, with cruel jaws,
a creature, once supple and lithe,
at the tracks left by your paws.

Ludwig Kamphausen

Peace For Our Time

Elsevier, dinsdag 21/05/2012:

"De chef van het Internationaal Atoomenergieagentschap (IAEA) verwacht 'zeer gauw' een akkoord te kunnen tekenen met Iran over het omstreden nucleaire programma van het islamitische land. De Japanner Yukiya Amano deed zijn uitspraak dinsdag bij aankomst in Wenen waar het hoofdkwartier van het IAEA is gevestigd. Hij is een dag in Teheran geweest om de Iraniërs te spreken over hun kernprogramma. De atoomwaakhond van de Verenigde Naties hoopt Iran ervan te overtuigen weer inspecties van kerncentrales toe te staan." (lees hier)

Het is niet geheel ondenkbaar dat Iran het bovengenoemde akkoord, als het überhaupt komt, uiteindelijk niet zal tekenen en het is niet ondenkbaar dat Iran dit akkoord zou tekenen en vervolgens ook schenden. Het is ook niet ondenkbaar dat de landen die in deze kwestie ertoe doen er vanuit gaan dat Iran niet werkelijk van plan is haar nucleaire ambities terug te schroeven en dat zij dit akkoord vroeger of later zou schenden. Wat is de logica van dit alles zou men zich af kunnen vragen?Moeilijk te zeggen, de wegen van de internationale diplomatie zijn ondoorgrondelijk. Een aantal hypothesen.

 De Amerikaanse president Obama voert op moment verkiezingscampagne voor een tweede en laatste termijn als president. Een grote diplomatieke overwinning kan hij daarbij goed gebruiken. Iran, China, Rusland, de VN en de EU gunnen Obama waarschijnlijk de overwinning en zouden op die manier hun steentje willen bijdragen. Niemand van deze club zit te wachten op een overassertieve Republikeinse president. Deze optie is echter niet risicoloos voor Obama. Deze diplomatieke overwinning, als die komt, komt zeer vroeg in de campagne en het is nog maar de vraag of die overwinning effect zou hebben als de campagne over een aantal maanden de beslissende eindfase bereikt. Iran is waarschijnlijk ook niet echt van plan om dit eventuele akkoord te respecteren en dat zou tijdens de verkiezingscampagne al duidelijk genoeg kunnen worden.

Een tweede hypothese heeft ook te maken met de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Obama wil in ieder geval tot de verkiezingen geen last hebben van Israël waarvan hij en zijn medewerkers kennelijk vermoeden dat zij van plan zou kunnen zijn om op korte termijn Irans nucleaire faciliteiten aan te vallen. Het laatste wat Obama tijdens de verkiezingscampagne op zit te wachten is een grootschalige oorlog in het Midden-Oosten met alle menselijke, militaire, politieke en economische gevolgen van dien. Door de hele kwestie op zo'n hoog diplomatiek niveau te spelen en een ogenschijnlijk effectief akkoord met Iran te bereiken wordt de een Israëlische aanval op Iran veel minder waarschijnlijk. Politiek gesproken zet Obama de Israëlische regering op die manier behoorlijk klem.

Een derde hypothese is dat wij het eindspel naderen. Door een akkoord met Iran te bereiken en in de context van de VN te bekrachtigen zouden de Amerikanen en de andere landen die niet op de nucleaire mullahs zitten te wachten, twee dingen kunnen bereiken. Ten eerste, indien nodig zouden ze straks duidelijke redenen kunnen hebben om te zeggen dat Iran de internationale afspraken heeft geschonden, wat op moment nog altijd een discussie is. De Amerikanen willen in dit geval een duidelijke casus belli hebben.

"Netanyahu and Ehud Barak have decided to stand back for Barack Obama to put his interim deal with Iran to the test [...] They decided to go along with it despite their reservations after receiving assurances from the White House that any Iranian violations would result in the immediate termination of all negotiations and bring military action forward as the sole remaining option for stopping a nuclear Iran [...]. The Obama administration handed similar assurances to the G-8 leaders meeting at Camp David Saturday May 19." (lees hier)

Ten tweede, de medestanders van Iran, met name China en Rusland, zouden in het geval dat Iran de akkoorden schendt in een moeilijke positie terecht komen. Politiek gesproken zou het voor hen moeilijker zijn om Iran in de VN nog te steunen. Het is daarom de vraag of dat akkoord werkelijkheid zou worden. Iran en haar medestanders zouden in ieder geval er alles aan doen om dat akkoord zo vaag mogelijk te maken om op die manier de Amerikanen en hun medestanders geen casus belli in de schoot te werpen.

Peace for our time, niet nog een keer...

Van De Grieken Nederlanders Maken En Van De Spanjaarden Duitsers?

Als het gaat om de oorzaken en daarom ook de mogelijke oplossing van de Eurocrisis, zijn de onderstaande citaten een beknopte en redelijk accurate weergave van de manier waarop in brede politieke kringen, zowel in Nederlands als in Europa, over deze kwestie gedacht wordt:  

“Duurzame divergentie tussen landen met sterk uiteenlopende instituties en culturen is echter onvermijdelijk zolang een machtscentrum ontbreekt dat convergentie kan afdwingen. Anders gezegd: een muntunie zonder politieke en fiscale unie is gedoemd na verloop van tijd uiteen te vallen.”(lees verder)

“[…] het accepteren van een politieke en fiscale unie de onvermijdelijke prijs is die betaald moet worden voor het overeind houden van de eurozone.”(lees verder)

Het argument voor idijoden:

I. De economische prestaties van de landen van de Eurozone worden sterk bepaald door hun (economische, politieke, sociale) instituties en culturen.
II. De instituties en culturen van de landen van de Eurozone lopen sterk uiteen en daarom lopen hun economische prestaties ook sterk uiteen, er is sprake van duurzame economische divergentie in de Eurozone
III. Door deze duurzame economische divergentie is het vrijwel onmogelijk om een gemeenschappelijk monetair beleid te voeren waarin alle lidstaten zich kunnen vinden. Lidstaten hebben daarom vaak geen belang bij het naleven van afspraken en regels en/of bij de totstandkoming van nieuwe afspraken en regels
IV. Omdat de individuele lidstaten in het huidige systeem het laatste woord hebben worden Europese afspraken en regels stelselmatig geschonden en nieuwe afspraken en regels, als ze al komen, zijn vaak niet afdoende om de problemen in de praktijk het hoofd te bieden
V. Dus: er is een politieke unie nodig die de naleving en totstandkoming van Europese afspraken en regels kan afdwingen.

Twee idijode vragen:

I. Als de landen van de Eurozone zover waren dat ze bereid zouden zijn geweest om een sterke politieke unie te vormen, en daarmee zichzelf in politieke opzichte de facto op te heffen, dan was de Eurocrisis waarschijnlijk nooit ontstaan. Het hele probleem bestaat juist omdat de individuele lidstaten zichzelf als soevereine politieke eenheden niet willen opheffen en daarom is het onduidelijk hoe we van de huidige situatie in een politieke unie terecht komen. Of is het de bedoeling de lidstaten in een politieke unie te dwingen door verschillende vormen van repressie, list en bedrog?
II. Als de kern van het probleem van de Eurozone de sterke onderlinge culturele verschillen is, zou men dan, om de Eurozone overeind te houden, niet gewoon van de Grieken Nederlanders moeten maken en van de Spanjaarden Duitsers?

Misschien kan Alexander Pechtold ons uitleggen hoe dit verenigbaar zou zijn met een multiculturele, menslievende en democratische Europa. Wij, gewone stervelingen, begrijpen dit niet zo goed meer.

4 mei 2012

BABI YAR

By Yevgeni Yevtushenko
vertaling:  Benjamin Okopnik, 10/96

No monument stands over Babi Yar.
A steep cliff only, like the rudest headstone.
I am afraid.
Today, I am as old
As the entire Jewish race itself.
I see myself an ancient Israelite.
I wander o'er the roads of ancient Egypt
And here, upon the cross, I perish, tortured
And even now, I bear the marks of nails.
It seems to me that Dreyfus is myself. *1*
The Philistines betrayed me - and now judge.
I'm in a cage. Surrounded and trapped,
I'm persecuted, spat on, slandered, and
The dainty dollies in their Brussels frills
Squeal, as they stab umbrellas at my face.
I see myself a boy in Belostok *2*
Blood spills, and runs upon the floors,
The chiefs of bar and pub rage unimpeded
And reek of vodka and of onion, half and half.
I'm thrown back by a boot, I have no strength left,
In vain I beg the rabble of pogrom,
To jeers of "Kill the Jews, and save our Russia!"
My mother's being beaten by a clerk.
O, Russia of my heart, I know that you
Are international, by inner nature.
But often those whose hands are steeped in filth
Abused your purest name, in name of hatred.
I know the kindness of my native land.
How vile, that without the slightest quiver
The antisemites have proclaimed themselves
The "Union of the Russian People!"
It seems to me that I am Anna Frank,
Transparent, as the thinnest branch in April,
And I'm in love, and have no need of phrases,
But only that we gaze into each other's eyes.
How little one can see, or even sense!
Leaves are forbidden, so is sky,
But much is still allowed - very gently
In darkened rooms each other to embrace.
-"They come!"
-"No, fear not - those are sounds
Of spring itself. She's coming soon.
Quickly, your lips!"
-"They break the door!"
-"No, river ice is breaking..."
Wild grasses rustle over Babi Yar,
The trees look sternly, as if passing judgement.
Here, silently, all screams, and, hat in hand,
I feel my hair changing shade to gray.
And I myself, like one long soundless scream
Above the thousands of thousands interred,
I'm every old man executed here,
As I am every child murdered here.
No fiber of my body will forget this.
May "Internationale" thunder and ring *3*
When, for all time, is buried and forgotten
The last of antisemites on this earth.
There is no Jewish blood that's blood of mine,
But, hated with a passion that's corrosive
Am I by antisemites like a Jew.
And that is why I call myself a Russian!

Bron: http://www.ess.uwe.ac.uk/genocide/yevtushenko.htm (07-05-2012)

Ludwig Kamphausen

Geen mooie dageraad voor de E.U.

Gezien het voorkomen van jaren '30 en '40 achtige toestanden een standaard argument is dat ter rechtvaardiging van de E.U. wordt aangehaald zijn de recente ontwikkelingen in Griekeland interessant. In Griekeland hebben de fascisten (de Gouden Dageraad)  nu ongeveer 7% van de stemmen gehaald. Ze gaan met knokploegen de straat op om buitenlanders in elkaar te slaan. Daarnaast hebben ze als symbool het historische teken de Maeander. Maar ze hebben het wel zo weergegeven dat het toch verdacht veel op een swastika lijkt. Bovendien lijken ze ook dol te zijn op fakkels. Gezien dit toch wel een beetje op de jaren '30 lijkt en gezien dat deze ontwikkelingen mede het gevolg zijn van E.U projecten, moeten we concluderen dat de E.U. een van haar eigen gronden heeft opgeheven.

Bronnen:
http://nos.nl/ (07-05-2012)
http://edition.cnn.com/2012/05/07/world/europe/greece-election/index.html?hpt=hp_t3
http://www.nytimes.com/2012/05/07/world/europe/greeks-vote-in-parliamentary-elections.html?_r=1
http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/greece/9250142/Greece-elections-Ultra-nationalists-Golden-Dawn-celebrate-parliamentary-first.html
http://www.nydailynews.com/news/world/greek-voters-flock-anti-bailout-groups-leaving-parties-seats-form-a-government-article-1.1073530

Ludwig kamphausen