1 + 1 = ?

De idealen van het buitenlandbeleid van de EU:

"The EU will beef up its foreign affairs team within weeks by hiring a Special Representative for Human Rights (EUSR), according to EU foreign affairs chief Catherine Ashton [...] the new envoy should have "a strong, independent and flexible mandate" which should " reflect EU human rights policy and cover areas that include strengthening democracy, international justice, humanitarian law, abolition of the death penalty, freedom of expression, gender issues and children and armed conflict." (lees hier)

En dit is het werkelijke buitenlandbeleid van de EU:

"Hezbollah is at the nadir of its popularity. Tainted by its support for the murderous Syrian regime, the Iranian proxy finds itself on the wrong side of the so-called Arab Spring. Although the looming presence of its fearsome black-shirted militia has so far enabled it to dominate the Lebanese government, Hezbollah knows that brute force alone will not sustain its hegemony in the long term – a lesson currently being learned by its Ba’athist friends in Damascus. If Hezbollah is to consolidate its rule over Lebanon, it must command the loyalty of the country’s youth. And, having inherited the previous government’s five-year Education Sector Development Plan (ESDP), Hezbollah is in the ideal position to achieve this by embedding its own ideology into Lebanon’s education system.

Keen to support the strengthening of “students’ national identity and civic responsibilities” in a nation as perennially blighted by sectarian strife as Lebanon is the European Union, which has committed €3.8 million for the development of a citizenship education programme in Lebanese schools. Well-intentioned as this is, it overlooks the fact that Hezbollah’s conception of civic responsibility is fundamentally at odds with the European Union’s. This was most starkly evident in February, when the Lebanese Minister of Education issued a memorandum obligating all public schools to spend an hour imbuing “the culture of Resistance” in children

Nor has Hezbollah’s attempt to indoctrinate an entire generation stopped there. As part of the ESDP, which the European Union is co-financing with a total budget of €13.7 million, the Lebanese government is seeking to launch a standardised history curriculum. According to the most recent proposal, history lessons will include teaching pupils to appreciate “the Resistance’s importance in terms of defending Lebanon”. The draft syllabus has also been criticised for writing the pro-democracy Cedar Revolution out of Lebanon’s history, as well as omitting Lebanon’s struggle against the Syrian army and Palestinian militias during the civil war. To all impartial observers, it is clear that Hezbollah is exploiting the ESDP to greatly exaggerate its centrality to Lebanese national identity." (lees hier)

Een rekenfout, of weer een geval van EUlogica?

Sui Generis-Status? Jakkes!

Wie de zoekterm 'bezette gebieden' typt loopt al gauw het risico dat de zoekmachine binnen de kortste keer vastloopt. Maar toch zijn er een aantal redenen om aan te nemen dat het massieve gebruik van deze term door onze media misschien niet geheel onproblematisch is:

"First, the British Mandate, which came into effect in September 1922 after being ratified by the League of Nations, called for the creation of “a national home for the Jewish people” in the territory west of the Jordan River, including Judea and Samaria.

Second, the 1947 UN Partition Plan for Palestine never replaced the British Mandate as intended. It was accepted by the Jewish community in Palestine represented by the Jewish Agency, but was rejected by both the Palestinian Arab Higher Committee and by the states belonging to the Arab League.

Third, in the wake of Israel’s War of Independence, when first local Palestinian militias and later the combined armies of Jordan, Egypt, Syria, Iraq and Lebanon tried but failed to snuff out the Jewish state. Jordan seized control of Judea and Samaria (the West Bank) and parts of Jerusalem, but its sovereignty over these areas was never recognized by the international community.

Fourth, after the Six Day War, when once again the combined armies of Egypt, Syria and Jordan, with the help of numerous other countries and organizations – including the PLO – tried and failed to wipe Israel off the map, Israel found itself in control of Judea, Samaria and Gaza, along with the Sinai Peninsula and the Golan Heights [...].

Far from “occupied,” the status of Judea and Samaria – if one is being generous with regard to Palestinian demands – can at best be described as sui generis. The territory enjoys a unique status in international law as land that has never been unequivocally set aside for a specific people by the international community." (Lees hier).

We moeten ons wel ter degen realiseren dat deze conclusie op grote bezwaren gaat stuiten. Probeer bijvoorbeeld het onderstaande experimentele bericht hard op te lezen:

Israël heeft vorig jaar toestemming gegeven voor de bouw van 3690 huizen in Oost-Jeruzalem: het hoogste aantal in tien jaar. Israël heeft in 2011 ook op de Westelijke Jordaanoever meer huizen gebouwd. De bouw in die gebieden met een sui generis-status is onder meer toegenomen omdat de Israëlische regering zich wat minder aantrekt van de VS. (zie oorspronkelijk bericht)

Sui generis-status. Jakkes! Wat bekt dit slecht. Met dat soort teksten word je zeker geen dichter des vaderlands.

EU-Speak: Na En Jee

Een belangrijke vraag: Kan er uit het Europese noodfonds ESM directe steun aan banken worden gegeven zonder dat alle zeventien landen van de eurozone daarmee akkoord gaan?

Het antwoord van premier Rutte:

"Er kan alleen directe steun aan Europese banken worden gegeven uit het Europese noodfonds ESM als alle zeventien eurolanden daarmee akkoord gaan. De unanieme steun is zowel nodig voor het inzetten van het instrument als voor het daadwerkelijk verlenen van steun."(lees hier)

En dit is het antwoord van "president" Van Rompuy:

"Voorzitter van de Europese Raad Herman van Rompuy zei deze week dat het noodfonds in noodgevallen ook met steun van 85 procent van de landen kan worden ingezet. Nederland zou een operatie dan niet zonder hulp kunnen tegenhouden." (lees hier)

Wat is het antwoord op onze vraag dan? Dit dus: na en jee:

"Het stof van de eurotop van vorige week is nog altijd aan het neerdwarrelen. Al meteen aan het einde van die top interpreteerden de regeringsleiders van de eurolanden er lustig op los. Volgens de een hadden ze wel besloten om over te gaan op de aankoop van staatsobligaties en volgens de ander niet. De verklaring die ze met veel moeite in de nachtelijke uurtjes op papier hadden gekregen, biedt ook alle ruimte voor interpretatie. Zo staat nergens precies dat de noodfondsen staatspapier gaan kopen. Wel garanderen de leiders dat ze er alles aan zullen doen om 'de markten te stabiliseren'." (lees hier)

Het bestaan van dit bijzondere na-en-jee-begrip in de EU-taal en het veelvoudige gebruik ervan zijn ongetwijfeld belangrijke redenen waarom de EU zo moeilijk grip krijgt op de eurocrisis. De labiele financiële markten willen immers zekerheid en de enige zekerheid die de EU ze kan bieden is dat alles onzeker blijft. Maar niet minder belangrijk, het veelvoudige gebruik van het na-en-jee-begrip in de Europese politieke besluitvorming is een belangrijke reden waarom wij Europeanen, maar ook onze gekozen politici en parlementariërs geen grip kunnen krijgen op de politieke ontwikkeling van de EU:

Samsom (PvdA): "Er is een groter dan verwachte stap gezet naar Bankenunie. Het zou Rutte sieren als ie dat gewoon erkent’.

Slob (CU): "'Ook bij MP Rutte geldt: onder druk wordt er veel vloeibaar. Nu ook directe bankensteun via ESM.’" 

Buma (CDA): "‘Stevig toezicht EU op banken is 1e stap naar stabiel financieel stelsel en banengroei. Bankensteun moet overrompeling zijn voor Rutte’." 

Wilders (PVV): "‘Rutte slaafs op de knieën voor Italiaanse en Spaanse maffia: toch directe miljardensteun aan hun banken uit ESM mogelijk’." (lees hier)

 Een echte democratie verdraagt dit na-en-jee-begrip een andere EU-speak niet.

Cultuur en verwoesting in Timboektoe en aan de Universiteit Nijmegen

Het acht uur journaal van 02-07-2012 wist ons te vertellen dat er in Timboektoe in Mali diverse cultuurschatten vernietigd worden. Dit is natuurlijk verschrikkelijk Maar wat vele lezers waarschijnlijk niet weten is dat er in Nijmegen ook regelmatig cultuurschatten vernietigd worden. Deze vernietigingen vinden plaats in de Universiteitsbibliotheek van Nijmegen. het was mij namelijk toek ik in de UB Nijmegen was opgevallen dat bij filosofie en bij klassieke talen een aantal boeken die er eerst wel waren op eens verdwenen bleken te zijn. Ik heb natuurlijk aan een bibliotheekmedewerker gevraagd hoe dit zit. Het bleek dat er vaak boeken 'gedeselecteerd' worden. Dit wil zeggen dat deze boeken uit de collectie worden gehaald. Toen ik vroeg wat er met de gedeselecteerde noeken gebeurd was het antwoord als volgt: 'we weten niet precies wat er met de boeken gedaan  wordt. Ze verdwijnen in dozen in de kelder. En vermoedelijk worden ze daarna vernietigd.' Inmiddels is gebleken dat er regelmatig archiefvernietiging auto's op de campus te vinden zijn. Een medewerker van de universiteit Nijmegen wist me te vertellen dat deze auto's gebruikt worden om boeken die uit de collectie van de UB zijn gehaald te vernietigen.

Momenteel zijn de media druk aan het speculeren of er een interventiemacht naar Mali moet worden gezonden. Maar hoe gaan we de cultuurvernietiging in ons eigen land stoppen?

Ludwig Kamphausen

De Houdbaarheidsdatum Van De Eurocrisis (II)

The Telegraph, zaterdag 30/06/2012:

"The EU has opted to do nothing and die The real drama of the latest EU summit was not what happened, but what didn't happen. And so, in two pages of impenetrable Euro-speak issued in Brussels in the small hours of Friday morning, we saw the great European dream visibly dying. The mountains heaved, to paraphrase Horace, and gave birth to a ridiculous mouse. Faced with by far the most testing crisis in its history, all the EU could come up with was yet another meaningless fudge which will solve nothing. What was really significant about this fiasco, though, was not what happened but what didn’t happen." (lees hier)

Een opvallend aspect van de Europese top van afgelopen week was niet zozeer wat daar allemal besloten werd, maar wat in die top geen onderwerp van nieuwe gemeenschappelijke besluiten was: de Verenigde Staten van Europa.

In de aanloop naar die top waren verklaringen over de bittere noodzaak van een politieke unie dagelijks te horen, te zien en te lezen. En zoals we hier op deze blog vaker hebben betoogd, de euro is in beginsel geen economisch project, maar een politiek project en de eurocrisis zou een uitstekende gelegenheid zijn om de federale agenda verder te ontvouwen. Het was daarom te verwachten dat de top van afgelopen week gebruikt zou worden om belangrijke stappen in die richting te maken, maar dat is niet gebeurt.

Dit zou er op kunnen duiden dat onze veronderstellingen over de politieke motieven achter de ontwikkeling van de EU, de euro en de eurocrisis niet kloppen. Maar de historische aanwijzingen voor deze zogenaamde politieke hypothese zijn veel te sterk om ze nu in een keer overboord te gooien. De verwachting dat de eurozone vroeger of later in grote financiële problemen zou komen maakt de financiële hypothese ook geen aantrekkelijk alternatief voor onze hypothese. Strikt economisch bezien, zou de invoering van de euro immers geen rationele stap zijn. Een verklaring voor de verrassende gang van zaken in de laatste Europese top zou daarom eerder gezocht moeten worden in onze inschatting van de manier waarop de meesters in Brussel de politieke agenda zouden hendelen. We hebben ze, toegegeven, onderschat.

Sommige commentatoren, zoals hier boven, hebben betoogd dat deze onverwachtse ontwikkeling de teloorgang van de federale agenda inluidt. Die top zou het ultieme moment zijn geweest om de volgende stap richting een nieuw verdergaand Europees verdrag te zetten, maar de federale krachten lieten het juist op dat moment afweten, ze zijn teruggeschrokken. De ontwikkeling van de eurocrisis in de komende maanden en jaren zou volgens dezelfde commentatoren zeer negatief, zo niet rampzalig zijn voor de federale agenda. De kans op een federale Europa zou daarmee voor een hele lange tijd verkeken zijn. Echter, onze hypothese is dat de federale krachten het in deze top helemaal niet hebben laten afweten, ze hebben juist geprobeerd om de federale agenda te redden, en deze poging is niet per se kansloos.

De beurzen vieren feest de afgelopen dagen, maar het fundamentele probleem van de euro, het ontbreken van een politieke unie, is niet opgelost. In Duitsland, de belangrijkste geldschieter van de Europese noodfondsen, moet het ESM nog door het constitutionele hof goedgekeurd worden en dat is geen gelopen race. Het is ook zeer de vraag of de hoeveelheid geld in de Europese noodfondsen wel genoeg is om de Spaanse banken op het been te houden, laat staan als Italiaanse en Franse banken ook gebruik van die noodfondsen gebruik zouden moeten maken. En zoals nu al het geval is met Finland, individuele landen kunnen de implementatie van de afspraken van afgelopen vrijdag nog knap lastig maken. De problemen die de eurozone teisteren komen naar alle waarschijnlijkheid in alle hevigheid terug. 

Zoals wij op deze blog al hebben gesuggereerd (hier en hier), de houdbaarheidsdatum van de eurocrisis lijkt te zijn verstreken. Onze meesters in Brussel zijn inmiddels te laat, ze zijn niet meer in staat om de Verenigde Staten van Europa een stap dichterbij te brengen en tegelijkertijd voorkomen dat de crisis de volgende fase bereikt, de fase waarin alleen maar verliezers zullen zijn. De weg naar de politieke unie is simpelweg te lang en te onzeker om daarmee de huidige crisis nog te kunnen bezweren.

"What they hadn’t reckoned with was that the crisis, when it came, would be so immense that it would spiral out of anyone’s control. Thus, amid the present shambles, we hear distracted voices calling for “more Europe” – more powers for Brussels, a new treaty – but the truth is that the chaos has gone way beyond their ability to solve it." (lees hier)

Het zou in deze omstandigheden zeer onverstandig zijn om de federale agenda tegen beter weten in door te willen drukken. Zo'n poging zou de inspanningen om een economische catastrofe af te wenden nog moeilijker maken. Er zijn aanwijzingen dat deze overweging een beslissende rol had bij het bepalen van de agenda van de de top van de afgelopen week. Het is bovendien volslagen onlogisch om een politieke unie door te drukken om een probleem op te lossen, dat die unie helemaal niet kan oplossen. De federale agenda zou hierdoor zwaar en misschien zelfs onherstelbaar beschadigd kunnen worden. 

Wat in deze situatie misschien verstandiger is, is de federale agenda juist van de crisis een beetje te distantiëren. De federale agenda moet dan niet als de politieke baby van de crisis gezien worden en ook niet als een bij voorbaat mislukte poging om de crisis te bezweren, maar als een vergezicht dat ons in de toekomst van een herhaling van zo'n crisis zou moeten behoeden.

Onze meesters in Brussels hebben ogenschijnlijk een stapje terug gedaan om het ideaal van een federale Europa uit de woeste wind van de eurocrisis te houden. Maar dat komt weer terug. Dat ideaal is te sterk omarmd door te veel mensen met te veel macht en ambitie om zomaar ineens te verdwijnen. De EU zoals wij die nu kennen is ontstaan onder het moto 'nooit meer oorlog'. De Verenigde Staten van Europa zou wellicht  kunnen ontstaan onder het moto 'nooit meer een eurocrisis'.