De Griekse filosoof Posidonius leefde ten tijde van de late Romeinse republiek. Hij verkondigde dat het goed was dat Rome de mediterrane wereld beheerst, immers Rome bracht vrede. Zijn collega Aristion dacht daar heel anders over en was er als de kippen bij om de Romeinen in 88 v.Chr Athene uit te gooien -- hetgeen Athene duur kwam te staan, toen de Romeinse generaal Sulla alle opstandelingen na een korte belegering uit de weg ruimde. Eigen schuld, dikke bult, zo was zo ongeveer Posidonius reactie. Had Posidonius gelijk of was hij een laakbare apologeet voor een Empire (om met Negri en Hardt te spreken) dat de pax Romana als dekmantel gebruikte. Hoe zit het met al die intellectuelen nú die zich opstellen aan de zijde van de macht enerzijds en met al die intellectuelen die spelen met het vuur van de Opstand anderzijds? Het gaat er nu niet om wie er gelijk heeft, maar of de argumenten tegen collaboratie opwegen tegen de argumenten contra collaboratie.
Een complicerende factor is dat wie zich voordoet als opstandeling net zo goed kan collaboreren met de zittende macht; het discours van de opstand is namelijk het discours van de 'linkse' politieke partijen, of ze regeren of niet. Met andere woorden, is links een Posidonius die lijdt aan mauvaise foi (kwade trouw)?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten