"Vandaag vinden in Israël parlementsverkiezingen plaats. Rechts zal naar alle waarschijnlijkheid, net als in 2009, de overwinning kunnen claimen. Slecht nieuws voor de tweestatenoplossing, en slecht nieuws voor zowel Palestijnen als Israëli's - vrede en een einde aan de bezetting zijn niet aan Israëlisch rechts besteed." (lees hier)Ik ben het eens met de heer Meulensteen dat de oplossing voor het Israëlische-Palestijnse conflict op moment verder weg dan ooit lijkt. Maar in tegenstelling tot hem ben ik niet zo van overtuigd, dat een centrum-linkse of zelfs linkse Israëlische regering wel bereid zou zijn om de prijs van een definitieve vredesregeling met de Palestijnen te betalen. Immers, de vooronderstelling dat een vredesregeling waarin Israël zich achter de linies van mei 1967 zou terugtrekken een definitief einde aan het conflict zou brengen is niet onbetwistbaar en wel om de volgende redenen:
1. Rejectionisme
Het Israëlische-Palestijnse conflict is geen politiek conflict dat met een beetje geven en nemen opgelost kan worden. Dat conflict is ontstaan en heeft zich ontwikkeld in de context van de Arabische ideologische en religieuze strijd tegen het bestaan van Israël en niet in de context van de “bezetting” van juni 1967 en de bouw van nederzettingen in de jaren daarna. De Palestijnse strijd, die overigens ook door de Nazi's actief gesteund werd, is al in de jaren twintig van de vorige eeuw begonnen en was van begin af aan gericht tegen de Joodse aanwezigheid in het toenmalige Palestina en later tegen het bestaan van de Joodse staat zelf.
Om een van vele andere voorbeelden te noemen, belangrijke Palestijnse organisaties zoals de PLO en de Fatah, die de "gewapende bevrijding van Palestina" (een codewoord voor de vernietiging van de staat Israël) tot doel hadden, waren al jaren voor de bezetting van 1967 opgericht. De bevrijding van Palestijnse gebieden zoals de Westelijke Jordaanoever en Gaza, die in die periode (tussen 1948 en 1967) door Jordanië en Egypte bezet waren, stond daarentegen niet op de wensenlijst van die Palestijnse bevrijdingsorganisaties.
Deze ideologische en religieuze strijd tegen het bestaan van Israël is in feite nooit opgegeven en gaat ondanks het soms gematigde voorkomen van Abbas en co tot de dag van vandaag door. Feit is dat ook de huidige politieke en religieuze Palestijnse leiderschap herhaaldelijk het bestaansrecht van Israël blijft ontkennen, dag in dag uit virulente anti-joodse en anti-Israël propaganda blijft spuien, dood en verderf aan Israël blijft prediken, pleinen en straten naar zelfmoordterroristen blijft vernoemen en zelfs publiekelijk toegeven dat vrede met Israël slechts een tactische stap is op weg naar de echte eindoplossing.
De internationale arena waarin Palestijnse politici op moment moeten opereren en positie innemen is aanzienlijk veranderd in vergelijking met de periode van de Oslo-Akkoorden zo'n twintig jaar geleden. Die periode werd gekenmerkt door de sterke Amerikaanse aanwezigheid en invloed in het Midden-Oosten. De VS en haar politieke bondgenoten vormden een machtsblok dat de internationale verhoudingen en dynamiek in de regio sterk bepaalde en zo ook de toenadering tussen Israël en de Palestijnen, die in de Oslo-Akkoorden resulteerde.
Dat de Palestijnse leiderschap in die omstandigheden eieren voor haar geld kiest een aansluiting bij de nieuwe regionale krachten zoekt, met name bij de Egyptische moslimbroederschap, is allerminst verrassend. Het zou ook voor niemand een verrassing moeten zijn, dat deze nieuwe regionale constellatie voor Israël geen directe aanmoediging is om even wat sympathieke territoriale concessies aan de Palestijnen te willen doen. Hoewel, de heer Meulensteen en zijn vrienden bij Een Ander Joods Geluid zijn kennelijk wel verrast.
Dit rejectionisme is niet alleen een ideologisch en religieus gemotiveerd, maar is ook gemotiveerd door keiharde persoonlijke en politieke belangen van Palestijnse politici. De huidige Palestijnse politieke elites, Abbas en zijn politieke vrienden, hebben hun macht, aanzien en rijkdom vrijwel geheel te danken aan het Palestijnse-Israëlische conflict. Het opblazen van bussen, discotheken en restaurants en het beschieten van Israëlische steden is een miljardenbusiness geworden en een bron van status en politieke macht.
2. Palestijnse politiek
Niet minder belangrijk in dit verband is de realisatie dat Abbas en zijn "gematigde" kornuiten de nodige steun en politieke legitimatie om een vredesakkoord met Israël te sluiten en te implementeren, ontbreken. Een aanzienlijk deel van de Palestijnse bevolking steunt de koers van vrede met Israël en van de compromissen die daarmee gepaard zullen gaan, niet. Dat weten en merken Abbas en zijn politieke vrienden heel goed en dit is een belangrijke reden om te twijfelen of Abbas vrede met Israël zou willen sluiten, en een reden om vraagtekens te zetten bij zijn bereidheid/mogelijkheid om een vredesregeling te implementeren en waar nodig af te dwingen:
"When Hamas leader Khaled Mashaal came last week to the Gaza Strip and told Palestinians that armed struggle and jihad were the only way to liberate all Palestine, "from the river to the sea," and that there was no room for the Zionists in Palestine because the country belonged only to Muslim and Arabs, hundreds of thousands of Palestinians showed up to welcome Mashaal and voice support for his plan to eliminate Israel and replace it with an Islamic state. Even many Palestinians in the West Bank expressed support for Mashaal, especially when he said that the Palestinians would never "give up one inch of Palestine."" (lees hier)
"It does not matter who is in power in Israel: no Palestinian leader has a mandate to make any concessions to Israel, let alone sign a peace treaty. Abbas knows this very well and that is why he will keep coming up with excuses to avoid signing a peace treaty, regardless of who is in control of the Israeli government." (lees hier)
Abbas officiële "presidentschapstermijn" is al in januari 2009 verlopen. Inmiddels zit hij dus vier jaar zonder enkel democratisch mandaat op zijn troontje. De voornaamste reden daarvoor is zijn angst voor Hamas en andere islamisten. Deze angst is zeker niet ongegrond. In Gaza hebben deze lieden in 2006 de verkiezingen gewonnen, wat de aanleiding was voor de gewelddadige overname van de Gazastrook door Hamas en het de facto ontstaan van twee gescheiden Palestijnse gebieden met twee verschillende regeringen.
Ook op de Westelijke Jordaanoever, waar Abbas en zijn Palestijnse Autoriteit het officieel voor het zeggen hebben, hebben Hamas en andere islamisten aanzienlijk veel aanhang en invloed. Het is maar zeer de vraag of Abbas een zijn Fatah echte vrije verkiezingen zouden kunnen overleven. Maar ook in het dagelijkse leven krijgen Hamas en de islamisten steeds meer voet op de grond. Verschillende kenners van de Palestijnse samenleving zijn van mening dat het alleen maar een kwestie van tijd is dat ook de Westelijke Jordaanoever in handen van Hamas en de islamisten valt en dat Hamastan een feit wordt:
"Those who think that Hamas and other Islamic groups do not have a strong presence in the West Bank are completely detached from reality. True, these groups are lacking in arms and ammunition in the West Bank, but they still enjoy broad public support among Palestinians [...] security coordination between Israel and the Palestinian Authority is all that is preventing Muslim fundamentalists from taking over the West Bank." (lees hier)Zo'n islamistische machtsgreep zou een eventuele vredesregeling tussen Israël en de huidige Palestijnse leiderschap wellicht op losse schroeven zetten, we hebben in Gaza kunnen zien hoe zij bij Hamas over vreedzame co-existentie met Israël denken. Maar op de korte termijn heeft deze eventualiteit ook directe invloed op de politieke stellingname van Abbas en zijn bereidheid om vrede met Israël te sluiten. In zijn ogen dwingt deze situatie hem om zich steeds harder tegen Israël af te zetten. De werking van dat mechanisme is in de recente oorlog in Gaza duidelijk zichtbaar geweest:
"Alarmed by Hamas's growing popularity among Palestinians, especially in wake of its purported "victory," Abbas appears to have completely changed his attitude toward the Islamist movement and its terror attacks against Israel. Abbas's new attitude toward Hamas has prompted some Palestinians to wonder, quite sarcastically, whether he was planning to grow a beard and join the Islamist movement [...]." (lees hier)
3. De internationale arena
Twintig jaar later ziet het Midden-Oosten wat dat betreft er heel anders uit. Het pro-Amerikaanse blok is praktisch uiteengevallen en in plaats daarvan zijn twee islamistische - sjiitische en soennitische - machtsblokken sterk in opkomst. Moesten de Palestijnen twintig jaar geleden zaken doen met de politieke bondgenoten van een oppermachtige VS, tegenwoordig hebben zij te maken met de zelfbewuste en antisemitische moslimbroederschap en hun Palestijnse afdeling Hamas, met de groeiende regionale invloed van Iran, dat zich hard sterk tegen de VS en Europa afzet en de vernietiging van Israël openlijk nastreeft, en met Westerse mogendheden, die vooral onzekerheid en zwakte uitstralen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten